Ik ben niet meteen wat je noemt een meesterkok. Ik trek mijn plan, zoals ze dat in dit land zo mooi zeggen. Maar ik kom wel van ver. Ik heb nooit echt de tijd genomen om te leren koken. Toen ik op kot ging heb ik met veel vallen en af en toe eens opstaan (meestal om naar de lokale pitazaak te wandelen) geleerd om een maaltijd te maken die te eten is. Bij mij betekent dat: pasta die niet keihard is, een zakje rauwkost uit de Delhaize en iets dat onder een laagje zwarte dingen op vlees lijkt.

Mijn grootste probleem bij het koken is timing. Terwijl andere mensen eten maken heel relaxerend vinden, loop ik verloren in een keuken waar vanalles heel hard tegenpruttelt en borrelt, ik het overzicht verlies en uiteindelijk een pan op tafel zet met koude rijst en vlees dat vanbinnen bevroren is en vanbuiten hard en zwart. Daarnaast heb ik ook veel te weinig regels. Youri doet dingen op een bepaalde manier omdat hij weet dat dat de meest efficiÎnte manier is. Ik doe maar wat, en dan ook elke keer anders. Zoals vanmorgen, toen ik dacht dat broodjes bakken in de oven ook wel zonder bakplaat zou lukken..

En toch lukt het mij de laatste tijd vaker en vaker om eten te maken waar ik echt trots op ben. Omdat ik nu veel meer durf experimenteren met vanalles dat ik in mijn keuken vind, in plaats van vast proberen te houden aan een recept waarvan je de helft van de ingrediÎnten niet eens kent.
Deze kookkneus stelt dan ook graag voor, in premiËre:

Scampi met pasta en rodewijnsaus. Complimenteer mij gerust, want het zou terecht zijn.