Collega 1 (1m55 groot en 47 kg): ‘Hell, kijk eens naar mijn buik! Ik zou zo graag twee kilo vermageren voor de zomer.’
Collega 2 (al even slank en gratieus): ‘Ik ben ook twee kilo verdikt, en ik word zot als ik naar mijn billen kijk in de spiegel. Ik ga een broodje eten met enkel groenten op deze middag.’
Collega 1 (nog altijd even slank): Lilith, hoeveel punten is een broodje?

Het begint stilaan een traditie te worden. Omdat mensen weten dat ik een tijdje geleden in korte tijd 25 kilo ben vermagerd lijk ik wel een wandelende dieetgoeroe. Een wandelende dieetgoeroe die iedereen haarfijn kan uitleggen hoe het Weight Watchers puntensysteem in elkaar zit, maar die het zelf allemaal niet meer onder controle lijkt te krijgen.
Een echte kenner als het op diÎten aankomt, maar dan ook een kenner die lately heel de dag trouw punten noteert, om dan thuis te komen en zich op al het lekkers in de berging te storten. Een struisvogelgoeroe, die zichzelf wijsmaakt dat ze de perfecte afslanktruc heeft gevonden: alleen punten noteren van caloriearme dingen, hopend dat haar lichaam het de volgende dag zal vergeten zijn dat ze een hele rol Pringles heeft binnengespeeld. Uhuh, gefaald heb ik. Voor de tiende keer dit jaar. En het erge is dat dat echt geen overstatement is.

En ik word het stilaan een beetje beu om met excuses te goochelen. Ik wil wel gaan bodypumpen, maar daar lopen alleen maar blonde dellen rond in hippe fitnesskostuumtjes en ik heb geen zin om met een bezweet hoofd gay te doen met gewichten. Ik wil wel afvallen, maar ik moet dit weekend naar een trouwfeest en dan moet ik wel veel eten want hey, het is een TROUWfeest. En als je de letters van TROUW heel hard door elkaar schudt lijkt het nog niet op wortel. In mijn hoofd maakt het sense.
Tot ik de volgende dag op de weegschaal ga staan en zie dat alle kostbare grammen die eraf waren gegaan er weer bij zijn gekomen. En net op dat moment staat er een reportage in de Flair over vrouwen die like 50 kilo zijn vermagerd. En daar had ik ook best tussen mogen staan met mijn 25 kilo die ik er met bloed, zweet en veel danette mousen heb afgekregen. Het zijn er al weer maar 17 en een beetje meer. Alsof ik er twee jaar heb over gedaan om een gigantisch hoge berg te beklimmen, en op 500 meter van de top voel dat ik langzaam weer naar beneden begin te glijden.
Ik ben dan ook trots om mee te delen dat ik vandaag weer heel hard mijn best heb gedaan. In plaats van Pringles en Leo’s heb ik aardbeien en peren gegeten. En ik ben echt serieus aan het overwegen om me volgende week te gaan inschrijven in de grote gevaarlijke sportschool. Volgend jaar sta ik in die Flair, dammit.