Hij had het soort pagekapsel dat voor kleutertjes uitgevonden leek te zijn. Het paste perfect bij zijn naam: Pepijn. Pepijn met het pagekapsel.
Rond vrolijk gezichtje, een beetje vrouwelijk zelfs, net genoeg om van hem het schattigste jongentje van de zandbak te maken. Op klasfoto’s steeds met zijn handen op zijn knieÎn, en zijn hoofd ietsje naar beneden, ook toen hij al een paar jaar geen kleuter meer was. Hij zei nooit veel, maar hij lachte wel aanstekelijker dan alle kinderen samen. En hij luisterde naar Roxette.

Als we een dansje moesten instuderen voor het jaarlijkse kerstfeestje wilde hij altijd Roxette doen. De andere kinderen hadden niet bepaald iets tegen Roxette, maar uiteindelijk ging de keuze steevast naar Snap!, of de Lambada. Teleurgesteld borg hij zijn cassetje dan weer op. Hij kon uren vertellen over Roxette, ook toen wij met z’n allen al waren overgeschakeld op Nirvana en Guns ’n Roses.

Het heeft niet mogen zijn. Gisteren heb ik bij wijze van eerbetoon nog eens een mp3 opgelegd van zijn groep. Het klonk helemaal zo slecht nog niet, al miste ik wel het typische geluid van een cassettebandje dat een keer teveel is afgespeeld. Soms krijg je een inzicht. Ik zag in dat Roxette vergeten zonde zou zijn.

Update:
Ook Ieneke, Bareuh, merelroze, Carree en Citizen Hane vergeten hen nooit meer.