Ik was uitgenodigd op een tupperware-party vanavond. Of een tupperwarefeestje/vergadering, ik weet eigenlijk niet bijster goed welke hippe naam dat soort avondjes dit jaar heeft. Ik had er best zin in, een tupperware-party bijwonen stond nog op mijn to do-lijstje, net zoals een sekshop binnenwandelen en eigenhandig een IKEA-kast in elkaar steken.

Aangezien ik op een verkoopsdienst werk, begin ik de trucjes te kennen die gehanteerd worden om mensen een bestelbon te laten ondertekenen. En toch zijn zo’n avondjes bij de gastvrouw thuis een feest voor mijn oog en oor. Zoals een paar weken geleden, toen Youri en ik onverwacht terechtkwamen op een soort ‘slaapverbeteringscursus’, in de huiskamer van Youri’s zus.
We waren een beetje laat, want we hadden nog niet gegeten en we waren onderweg nog even bij de plaatselijke chinees gestopt. Beladen met kroepoek en gepaneerde kippenballetjes belden we aan, en twee seconden later bevonden we ons in de woonkamer waar de salesman van dienst verveeld wachtte tot we onze plaatsen hadden ingenomen.

‘Iedereen slaapt’, begon de verkoper. ‘Dat begint goed’, begon mijn innerlijke stem, terwijl ik een hap rijst naar binnen werkte. ‘We slapen meer dan we denken! Daarom is het ook zo belangrijk dat we het goed doen’. Daar had ik nog nooit bij stilgestaan. Terecht ook, ik slaap overal goed. En zo interessant vind ik het nu ook weer niet. Ondertussen was het ijs in de huiskamer blijkbaar al ongemerkt gebroken, en de ingestudeerde witzen en kwinkslagen die ons tot de aankoop van een veel te dure matras moesten aanzetten vlogen door de ruimte.

‘Wie wil er eens op de matras komen zitten?’. Ahaa, daar had ik op zitten wachten: interactie met het publiek. Of eerder: een wanhopige stilte van zeven mensen die allemaal even erg wilden opgaan in het behangpapier. De moeder van Youri mocht ons uiteindelijk vertellen uit hoeveel schapewollen vernuft de matras was opgetrokken, en toen was het tijd voor de truc met de ijsblokjes. Wahant, lang voor we waren aangekomen om ons erin te laten luizen door een zwetende matrassenverkoper, had diezelfde matrassenverkoper vier ijsblokjes tussen een donsdeken gestoken. De mallerd! Het ijs was nog steeds ijs en geen water, dat moest dus wel een fantastisch donsdeken zijn. De logica ontging mij volledig, en ik concentreerde me dan maar op het zo stil mogelijk naar binnen werken van een grote, roze kroepoek.

Een lattenbodem, vier kussens (die wij, slaaponkundigen, mochten doorgeven om te voelen dat we al jaren op schaamtelijk slechte kussen sliepen) en een paar angoradekens later werd een schoolbord bovengehaald. ‘Hmm, een schoolbord, was het enige dat ik nog kon denken. De spanning en de rode vlekken in het gezicht van de verkoper stegen evenredig, want het was tijd voor het grote verkoopmoment.

Als een bezetene werden prijzen genoteerd, geschrapt (want we waren het beste publiek dat hij al ooit had meegemaakt, wat wel volledig aan het matraszitmoment van Youri’s moeder zal gelegen hebben, want voor de rest kon ik op geen verklaring komen), nieuwe lagere prijzen genoteerd, en hell, zelfs dingen gratis aangeboden, als we ook een verkoopavondje wilden organiseren met de leuke spring-in-’t-donsdeken die hij wilde zijn. Ik veronderstelde dat hij op het einde van de rit zou vragen wie meer dan tweeduizend euro wilde uitgeven aan een kussen en de beste matras ooit gemaakt, maar ik bleek naÔef te zijn geweest. Toen werd het namelijk plots persoonlijk.

‘Jullie mogen per koppel naar mij komen voor een klein vraaggesprek’, hijgde de meneer, zichtbaar opgewonden door het vooruitzicht van een grote verkoop. Dat meende hij niet, dacht ik. Al snel bleek dat hij dat wel deed, en het eerste koppel ging gedwee aan tafel zitten. Bestelbons werden getekend, handen geschud, en toen was het aan ons. ‘Welk bed hebben jullie?’. We hadden geen idee, maar het was wel tweepersoons. ‘Slapen jullie er goed in?. Dat wisten we ook al niet, we zouden namelijk de volgende dag gaan samenwonen, en we hadden net een bed gekregen. ‘KABAAM, 1-0!’, deed mijn inner voice.

Ik ben vanavond niet op de tupperware-party verschenen, omdat ik een beetje ziek ben. Maar bij de volgende verkoopsavond ben ik er verschrikkelijk graag weer bij.