‘Zie je wel!’, roep ik enthousiast, ‘Webkim is aan het plooien. Ze gaat toch een hondje nemen!’.
Ik volg de log van webkim al een hele tijd met veel plezier, maar de laatste tijd toch net iets aandachtiger dan anders. Het vriendje van kim wil namelijk dolgraag een hondje, en ik namelijk ook. Zij was er eerst niet helemaal voor te vinden, maar het lijkt goed te komen. ‘Misschien nemen ze toch een hondje. Misschien post ze wel elke dag een foto van de puppy’, mijmer ik.

Ik ben helemaal weg van honden. Ik ben helemaal weg van alles met grote ogen en een vacht. Mijn ouders hebben een heel erg lieve geadopteerde pekinees, en ook al is dat niet meteen een ras waar ik normaal gezien respect voor kan opbrengen: pikie is ÈÈn van mijn dichtste vrienden. Ik droom er al jaren van om ooit eens ergens een hondje te mogen kiezen Èn meenemen, en ik had eigenlijk maar ÈÈn voornemen voor als ik het ouderlijk huis zou verlaten: ik zou alle dieren in huis nemen die ik nooit heb gekregen van mijn veel te rationele ouders.

Ik wil een grappig klein hondje om mee te spelen, honderdduizend foto’s van te nemen en Vorlat te noemen. Youri heeft het over verantwoordelijkheid en inentingen en zindelijkheid en dat er geen uit-knopje op zo’n beestje staat. En dat we met twee elke dag moeten werken, en ocharme, dan zit dat hondje alleen, lilith. Heel de dag, te huilen. En trouwens, we mogen helemaal geen dieren houden in de crib. Dat heeft hij slim bekeken.

EÈn ding is zeker: ik zal stikjaloers zijn als kim ooit post dat ze een hondje heeft. Een lief klein, leuk hondje. Dat nooit huilt.