Google heeft nu ook een winkel. De t-shirts en petjes zijn niet meteen wat je noemt super, maar toch kreeg ik net de drang om een Google-mok te bestellen. Niet omdat hij mooi is, of hip, maar omdat het Google is. Google heeft mij al zo vaak geholpen zonder dat ik iets heb kunnen terugdoen, en misschien is de mok mijn manier om dankuwel te zeggen.
En nu ik toch bezig ben: We are the Google generation.
Het klonk een beetje onwerkelijk toen ik het een paar maanden geleden hoorde, maar het was waarachtig echt waar: het Rad der Raden kwam terug op televisie. Diegene die dat heeft voorgesteld moet flink wat guts hebben gehad, of heel veel alcohol. Of zouden kadermeetings bij VTM echt zo simpel gaan?
‘Vroeger hadden we toch meer kijkcijfers.’ *legt slide op projector*
‘Wat kunnen we daaraan doen?’
‘Hetzelfde doen als vroeger?’
‘Je bent een genie, Jan!’
Ik vond het idee op zich ook niet zo slecht. Als ik eerlijk ben had ik het waarschijnlijk zelf voorgesteld indien ik bij VTM werkte. Niet tijdens een meeting weliswaar, maar eerder in de kantine, onderwijl mezelf verslikkend in een broodje tonijn en een plopkoek. ‘En laten we dierenplezier ook terugbrengen!’ Het gebulder zou zich door de gangen hebben verspreid, en dan zouden we met z’n allen weer aan het werk zijn gegaan. Het was mooi geweest.
Maar zie: het rad is echt terug. Voor ik het aanschouwde gaf het me een beetje het gevoel dat ik voor de heruitzendingen van Beverly Hills 90210 had. Mijn herinneringen waren goed tot zeer goed, maar ervaring heeft mij geleerd dat mijn hersenen dingen van vroeger mooier maken met de jaren. Ik vond Merlina en Jakobus en Korneel helemaal niet meer leuk toen ik ze een paar jaar geleden eindelijk terugzag op een versleten videoband. En dat deed, in alle oprechtheid, een beetje pijn.
Maar ik heb het gedaan: ik heb gekeken. Het begin heb ik jammergenoeg moeten missen, waardoor ik niet weet hoe kandidaten zichzelf heden ten dage voorstellen. En of ze dat ¸berhaupt nog moeten doen. Zijn we in 2004 nog met z’n allen ‘woonachtig’ en ‘werkachtig’ te? Dat zullen de komende afleveringen moeten uitwijzen in mijn geval. Als ik ze nog bekijk, want what the hell was er met het ‘Rad van Fortuin’ gebeurd?
Er was wel een Walter, maar het was een Grootaers. Dezelfde Walter die de gemiddelde Vlaming een tijd terug met een demonenblik dwong om kippenogen te eten, en die nu zijn uiterste best deed om een oprechte ‘oooh!’ uit te brengen bij een bankroet. Het ging hem niet echt af. Er was ook geen Aurore meer te bespeuren. Enkel een onbekende blondine die hoogst waarschijnlijk door het dolle heen was toen men haar vertelde wat haar vakantiejob precies zou inhouden. ‘Mag ik dan echt aan de bordjes draaien?! Op televisie?!’ Wel, niet helemaal.. Ze mocht op de bordjes duwen, want het bord is nu helemaal touch-screen. Toch had de deerne meer geluk dan de meisjes die solliciteerden voor ‘wasmachine-wrijfster’ in ‘de winkel’. De winkel bestaat niet meer. Het bonkende hart van het programma is geschrapt. Op het rad staan nu euro’s in plaats van franken. Zelfs van de ‘teudeu’ die aangaf dat je een verkeerde letter koos is een nieuwe versie gecomponeerd. De H is wel nog altijd van Hector, maar de G is nu van Gieter, en niet meer van Guido.
Het is jammer dat VTM de humor van het rad nog steeds niet inziet. Het is jammer dat de dingen die het rad ooit zo camp maakten er nu zijn uitgegooid, in een ultieme poging om iets hips te maken van de ultieme spelletjesklassieker. Het deed, in alle oprechtheid, toch een beetje pijn. Heruitzendingen hadden mij een stuk gelukkiger gemaakt.
Ik heb vanavond heel wat geleerd uit de tweede aflevering ooit van Beverly Hills 90210. Dat de personages die we vroeger zo graag wilden worden ondertussen half zo jong zijn als wij. En dat we ze in de verste verte niet geworden zijn. Dat er ooit een tijd moet geweest zijn waarin we ons niet ergerden aan Amerikaanse jongerenseries met een boodschap. (laat je niet ontmaagden voor je er klaar voor bent, vertel niet aan al je vrienden dat je seks hebt gehad terwijl dat niet zo is, dat is zielig en helemaal niet stoer, bel je beste vriendin niet op om zes uur ’s nachts, je ouders hebben ook slaap nodig,..). Dat de jongens die vroeger aanzien werden als internationale sekssymbolen toen nog niet eens klaar waren voor schaamhaar, en dat dat eigenlijk een beetje vies is, achteraf bekeken. Maar vooral: dat het niet anders kan dan dat er binnenkort een nineties fashion revival zit aan te komen. Dat betekent dat we binnenkort weer met haarlak aan de slag moeten om onze kuiven in orde te zetten. Dat betekent bijgevolg ook dat we op zoek moeten naar lange oorbellen en grasgroene jeansjasjes. Ook voorgescheurde jeans moeten de winkelrekken weer in, naast leggings en fleece-truien met gordijnenprint. Welke nineties-trend wil jij terug in het straatbeeld? Ik roep luidkeels: SPANDEX!!
Heel mijn kamer hing vol posters van Brandon, ik had een volgeplakt stickerboek (met uitzondering van sticker 61, zijnde Andrea, en ik miste een deel van Dylan’s oor) en op mijn plechtige communie had de bakker speciaal voor mij een Beverly Hills 90210-taart gebakken.
En dankzij de fantastisch foute mensen van Jim tv kunnen we vanaf nu elke weekdag even helemaal terug in de tijd!
Lilith zegt: beste beslissing sinds het afvoeren van Studio Spillonimo.
Ja, ik ben lichtjes teleurgesteld. Misschien niet specifiek in u persoonlijk, maar in het algemeen. Nooit in de geschiedenis van Tales from the Crib heeft iemand de moeite genomen om tussen 4 en 6 eventjes langs te komen. Om voor heel even, in de stilte van de nacht, te kijken wat er met ons was gebeurd die dag.
Oke, u zult wel moe zijn op dat moment, maar is er dan niemand die voor hij aan de vroege shift in de fabriek begint behoefte heeft aan een goed verhaal of een leuke link? En jij daar, student die er niet was geraakt de vorige avond en dus heel vroeg moest opstaan om in te halen. Jij gaat me niet vertellen dat die vijf minuutjes er teveel aan waren, of wel?
Wat doen we hieraan? Ik denk nachtelijke chatsessies, ik denk aan het posten van exclusieve foto’s om ÈÈn na vier, die na zessen weer worden verwijderd, dat spreekt. Ik denk gratis chocoladekoeken voor iedereen.
Wat kunnen we in godsnaam nog meer doen?!
‘Trek aan je handrem, nu.’
‘Je moet de binnenkant van de bocht nemen. Ja! Goed zo.’
‘Lichtjes gas lossen, en dan draaien, vlak voor de bocht, dan krijg je kudo’s’. Ik roep het over het geronk van motoren heen, zijn richting uit.
Diegene die mij in real life rijles geeft heeft Project Gotham Racing op Xbox ontdekt, en ik vind het best grappig om hem eens aanwijzingen te kunnen geven.
Schoolreizen gingen bij ons altijd naar ver weg. Amsterdam, Parijs, de haven van Zeebrugge, we hebben het allemaal gehad. Voor kinderen die in andere steden wonen is Ieper ver weg, en dus een goed excuus voor een schooluitstapje. Zo komt het ook dat ik in Gent moest toegeven dat ik nog nooit het In Flanders Fields Museum had bezocht, als enige uit een klas van 20. De anderen woonden in Antwerpen, Brussel en Hasselt, ik woonde op nog geen drie kilometer van het museum af.
Nu Youri zichzelf een nieuwboren Ieperling mag noemen heb ik een excuus om hem door een prachtige streek te gidsen, die ik zelf te weinig ken. Deze namiddag ging het richting Tyne Cot in Passendale, een gigantische begraafplaats met 11.856 graven, temidden van weiden vol koeien. Ik wist niet eens hoe mooi het er was.
“sCOOLsOurPar8” hadden ze het schepsel genoemd. Met wat verbeelding kan je er “Skool ’s out parate” in herkennen. “Close enough,” moeten de organisatoren, van wie scoutsleider hoogstwaarschijnlijk op al hun CVs stond, gedacht hebben. In navolging van Berlijn en Gent wilden ze hun eigen parade organiseren, met kleurrijke floats en waanzinnige ravers die boven op bushokjes vreemde ritmische bewegingen maakten. Een leuk idee, maar daar stopte het dan ook.
De parade zou plaatsvinden in het West-vlaamse Gullegem. Een gemeente die enkel bekend is om zijn ijspiste en bakker Alain die ooit “bakker van de week” was in de Zondag. In een krantenartikel las ik dat ze dezelfde dag als de Cityparede in Gent gekozen hadden als datum en dat ze 4000 bezoekers verwachtten. Ik schudde mijn hoofd…
… en gisteren kreeg ik gelijk. De parade was niks meer dan een ordinaire carnavalstoet, met luide muziek. Iedere vereniging was de dag ervoor waarschijnlijk nog bezig geweest om hun wagen in elkaar te steken. Sommige misschien zelfs enkele uren voor de start. Van alle verwachtingen die ze hadden is er alvast ÈÈn ingelost. Het was een kleurrijke bedoening.
Kringloopwinkel had geluk, ze hadden al een vrachtwagen. Dan maar alle tijd in de kostuums steken. Om helemaal in het thema van hun wagen te blijven (tweedehands spullen!) droegen ze tweedehands kleren met daarop tweedehands pluche beesten, tweedehands bestek of tweedehands boeken. Draag zoiets op de cityparade en ze vinden je hip, maar in de straten van Gullegem komt het redelijk lachwekkend over. Ik veronderstel dat dat de bedoeling geweest is.
De scouts doen het dan weer, hoe kan het ook anders, met sjortouwen. Vraag iemand van de scouts om een huis te bouwen en ze antwoorden met “haal een paar houten palen en we sjorren er ÈÈn“. Al kan je niet ontkennen dat de ballonen het allemaal wat kleurrijker maken.
De KSA heeft het niet zo voor ronde palen. En al helemaal niet voor touwen. We leven in het jaar 2004, en dat zie je ook aan hun wagen. Niks steviger dan houten balken en nagels. Kwaliteit is altijd al belangrijk geweest voor de KSA-jongens. Ook hier weer, kleurrijke details.
De Chiro kon natuurlijk niet onderdoen voor al dat visueel geweld, en koos bewust voor de alternatieve minimalistische aanpak. Ze hadden zelfs de 6 heaviest rockers uitgekozen om, af en toe met hun armen zwaaiend, mee te huppelen achter de camion van Lode Sabbe.
Even dacht ik dat de parade afgelopen was, en dat ze het gewone verkeer terug doorlieten, maar nee hoor, daar kwam het volgende feestvehikel al aan: de wagen van de groep die pas op het allerlaatste moment besliste om mee te doen, met alle gevolgen vandien.
Het was pijnlijk om aan te zien hoe de droom van een fantastisch evenement gradioos aan het mislukken was. Misschien leren ze er wel uit. Toegeven dat een idee niet realistisch is is al een hele stap.
Tot volgend jaar, op “Rock Gullegem”?
Ik kende de naam niet maar ik had ze al een paar keer zien passeren: de stupide sms-spelletjes op VT4. De ene keer kan je gewoon doelloos je tijd voorbij chatten met lotgenoten die niks anders te doen hebben dan vragen of iemand zin heeft in hete telefoonseks of gsm-afbeeldingenruil, de andere keer beweert ÈÈn of andere oerslechte “presentatrice” dat je er daadwerkelijk iets mee kan winnen.
Deze namiddag stond de tv bij mijn moeder thuis afgestemd op zo’n spelletje. Tot zover geen probleem, want dat gebeurt bij ons thuis ook soms, bij wijze van algemene hilariteit. Of ik de telefoon wilde opnemen als ze belden, vroeg ze. ‘Wahaa, je meent dat niet! Je hebt toch niet meegedaan?!’ Jawel, ze had gebeld, gewoon voor de lol. Dit was nog grappiger dan het spelletje zelf: mijn bloedeigen moeder had eraan meegedaan. Vijf minuten later waren we al lang van onderwerp veranderd, en ‘Toeters en Bellen’ (want zo heette dat staaltje van televisionele inovatie) was al weer uit mijn geheugen gegrift. Plots rinkelde de telefoon. ‘De wedstrijd wordt nu afgesloten’, sprak de Toeters en Bellen-mevrouw.
Moeder: ‘Je moet opnemen!!’ *duwt telefoon in mijn handen*
Ik: ‘Jamaarneen! Jij hebt meegedaan!’
Moeder:‘Neem op, nu!’
Ik: ‘Maar wat moet ik dan zeggen, ik ken dat spelletje niet!’
Moeder:‘FINLAND! Zeg Finland!’
Ik nam op, aan zoveel moederlijk gesmeek kan mijn hartje niet weerstaan. Een gladde operator vertelde mij dat hij me zodadelijk zou doorschakelen naar de studio, zodat ik het antwoord kon doorgeven. Maar ik moest wel eerst mijn televisie stil zetten. Zo geschiedde. Op het scherm verscheen ‘Kelly uit Ieper’. Dat was ik. Op VT4. Ik vroeg me af waarom ik vanmorgen geen foto had genomen van Nico Mattan, want wat nu zou gaan gebeuren was nog een stuk schadelijker voor mijn reputatie.
‘Goeiemiddag Kelly uit Ieper!’ sprak de presentatrice. Ik wenste haar eveneens een goede middag toe. ‘Weet jij welk land we zoeken?’ ‘Finland?’ deed ik. Jahaa, het was wel degelijk Finland. ‘Weet jij wel wat dat betekent?’, vroeg ze. Ik had dat altijd al een domme vraag gevonden, want als je meedoet aan zo’n spelletje weet je toch waarom. Ik wist het met de beste wil van de wereld niet, en dat vertelde ik haar ook. Ze wees naar beneden. Onder haar stond een geel kader met een getal. ‘Lees het eens voor’, zei de mevrouw betuttelend. Ik las het getal voor, on national television.
Ik heb een moeder heel gelukkig gemaakt, en mezelf ook een beetje. Want die Kelly uit Ieper, die een uurtje geleden 800 euro heeft gewonnen in Toeters en Bellen, dat was ik.