‘Of een watermeloen! Recht uit de ijskast’. ‘Een ijskoude Lipton Ice Tea met een citroentje in’, zucht ik. ‘Fruitsla met veel banaan!’ We knikken met z’n allen goedkeurend. Het is plakkerig warm, vier uur en hoe meer onze werklust afneemt, hoe hongeriger we worden.

‘ OF NEE! NOG BETER: Een…’, K laat een seconde stilte vallen om de spanning op te bouwen, ‘MAGNUM!! We had a winner: iedereen was het erover eens dat geen enkel deeltje uit het klavertje vier op dat moment kon tippen aan een Magnum.

Ik probeerde zo goed en zo kwaad als mogelijk om het beeld van een Magnum niet voor de geest te halen. Ik probeerde aan watermeloenen te denken, en aan crashende vliegtuigen. Niet omdat ik gek zou worden van de nood aan een Magnum, maar wel omdat ik wist wat er anders kon gebeuren. De anderen bleven de Magnum maar lofbetuigingen toegooien. ‘Ik hou het niet meer!’ ging het in mijn hoofd. Het was te laat.

Beetje bij beetje sijpelden de eerste beelden van Magnum-etende mensen mijn hoofd binnen. Kippenvel werd mijn deel. Na een paar seconden begonnen mijn kaken samen te trekken, en moest ik opvallend veel slikken. Het bloed trok weg uit mijn gezicht. Ik ben het al gewend. Ik kan simpelweg niet functioneren als ik nog maar denk aan het houten stokje waarop een Magnum zit. De neiging tot flauwvallen is pas voelbaar als iemand dan ook nog eens dat stokje in twee bijt.

Een paar uur later, en dan dit…