Als ik op reis ben laat ik me niet gauw verleiden door winkeltjes vol souvenirs en andere prullen. Negers die zonnebrillen en prentkaarten proberen te slijten hebben er aan mij ook al geen klant. Er is maar ÈÈn buitenlands hol van verderf waar ik niet uit weg te slaan ben: de supermarkt. Of het nu in Londen of Barcelona is, ik zie ze al van ver liggen. En ik moet erheen.

Als een kind in een speelgoedwinkel loop ik van de ene gang naar de andere, dolenthousiast over alle snoepjes, koeken, drankjes en kant-en-klaarmaaltijden die je bij ons niet kan krijgen. Als ik iets in het vizier krijg dat ik ooit heb gezien tijdens een reclame-onderbreking op MTV of ITV ga ik helemaal door het lint. ‘I can’t believe it’s not butter!‘ zucht ik dan gelukzalig, ‘Mmm!’ Ook al heb ik het nog nooit geproefd. Het ene na het andere product vliegt mijn karretje in, dat er trouwens net ietsje anders uitziet dan onze karretjes. En leuker natuurlijk.

Als zo’n buitenlands product uiteindelijk ook in de rekken van mijn lokale supermarkt beland ben ik helemaal blij. Zoals daarstraks, toen ik zag dat ze in de Delhaize Oreos verkopen. Ik heb ze onmiddellijk mee naar huis genomen, want ik kende ze al, en dat maakt van mij een intelligente consumente. Ik wacht vol spanning af tot ik hier ook O’s kan krijgen. Ik heb ze nog nooit gegeten, maar ze zijn superlekker.