Als ik een stap buiten zet neem ik zoveel mogelijk mijn camera mee. Hij is klein en compact, en ik kan hem heel snel uit mijn tas grissen als er iets gebeurt. Ik heb het in het verleden namelijk al te veel meegemaakt dat ik fantastische beelden zie als ik geen camera bijheb, en dat steekt.

Toen we vanavond vertrokken naar mijn ouders om spaghetti te eten twijfelde ik even. We gaan immers vaak naar mijn ouders en meestal neem ik de camera mee, die dan zo goed als altijd ongebruikt in mijn tas blijft zitten. Youri nam mijn twijfel weg door een gelaatsuitdrukking uit te drukken die erop wees dat het redelijk nutteloos zou zijn om de camera mee te nemen, en dus vertrokken we, cameraloos. ‘Nu gaat er zeker iets gebeuren waar ik een foto van wil nemen’, gekscheerde ik toen we in de lift stapten. Iedereen die mij kent weet dat ik van nature een gekscheerdertje ben.

In mijn ouderlijk huis aangekomen zag alles er heel alledaags uit. Ik las de krant, ging blikjes cola halen en nestelde me in de zetel. ‘Je vader heeft vandaag een moord gepleegd’, sprak mijn moeder ernstig. Dat is bij ons thuis nooit echt een gewoonte geweest, dus dat vroeg om meer uitleg. Hij had de vuilnisbakken buiten gezet, en toen hij de bak versleepte hoorde hij een luide gil. Toen hij de bak omhoog tilde zag hij een verpletterde pad. Bij het zien van mijn trieste en geshockeerde blik kwam mijn moeder pas helemaal op dreef. Want dat was nog niet alles! Naast de verpletterde amfibie zat een klein padje. Helemaal alleen op de wereld na het overlijden van zijn moeder. En mijn vader had het diertje in onze vijver gezet, want anders zou het ook doodgegaan zijn.

Een babypad, in onze vijver! Ik rende naar buiten, want daar moest ik een foto van nemen. Crap, geen camera! Ik liep naar boven, want ik had mijn oude camera afgestaan aan mijn ouders en broertje, dus er was nog geen man over boord. ‘Waar is de camera?’ vroeg ik buiten adem aan mijn broer. Ow. Zijn vriendin had hem geleend. Geen camera dus. Sorry. ‘Maar er zit een babypad in de vijver!’ Ook dat bracht de camera niet terug.

Vanavond vraag ik dus een kleine moeite van uw kant. Stel u een padje voor, donkerbruin en klein, dat zich omhoogbeweegt in een waterplant. Het padje is scherp en de achtergrond wazig, en het licht valt perfect. Ik noem het:

De foto die er nooit heeft mogen zijn.