Het was niet meteen het leukste weekend van het jaar. Ik ben namelijk de hoofdredactrice van ons bedrijfsmagazine, en deadlineweekend betekent: vroeg opstaan, de godganse dag rondbellen en rondrijden om stukken in orde te brengen, teksten die te lang blijken, teksten die te kort blijken, wachten op artikels die al twee dagen hadden moeten binnenzijn, en als allemaal helemaal in orde lijkt toch nog op een kopiemachine stoten die net nu dienst weigert.

Maar zondagnamiddag zou helemaal van ons zijn, dat hadden we afgesproken. Richting kust voelde ik mijn goede vibes al helemaal opborrelen. Mooi weer, blauwe lucht, leuk muziekje op de radio, en overal affiches van Louis Bril, een politicus. En hij droeg ook een bril, moehaa! Soms is het leven simpelweg hilarisch in al haar eenvoud. En het werd er alleen maar beter op. In De Panne aangekomen slenterden we door de winkelstraat, gingen we hondjes kijken, nestelden ons in de blakende zon op een terrasje aan het strand, en op de terugweg gingen we weer aardbeien halen bij dezelfde boer als vorige keer. En! Ze waren nog goedkoper dan toen, en zelfs nog lekkerder. De boerin vertelde me dat haar zoon aan het blokken was voor zijn laatste examens, en ik zei dat die tijd voor mij al lang voorbij was. Het geluid van ambulances onderbrak ons gesprek. Niet ÈÈn of twee, maar vier ambulances, en twee brandweerwagens. De boerin zuchtte: ‘Het is toch altijd iemand’s kennis, hÈ, juffrouw.’

Toen we van het boerenweggetje wegreden zagen we de plek des onheils. Ik heb niet zo heel veel ervaring met ongevallen, maar dit zag er erg uit. De eerste ramptoeristen hadden al een plekje in de zon veroverd. Mijn maag draaide zich om. Ik hoorde het typische geluid van sirenes die stoppen met loeien, en ik voelde mijn positieve vibes in mijn schoenen zakken. Nadat we de omleiding hadden gevolgd bleven we ambulances kruisen. Iedereen reed plots een stuk trager dan anders, viel ons op.

Vier zwaargewonden en vier lichtgewonden, volgens het journaal. ‘En een hoop geschrokkenen’, dacht ik erbij. Ook wij hadden er vijf minuten eerder kunnen passeren, ware ik niet zo’n aarbeifreak geweest.