Ik was geen rocker toen je moest kiezen in welk vakje je best paste. Het hele festivalgebeuren is dan ook zo goed als helemaal aan mij voorbijgegaan. Als je ouder wordt beginnen de grenzen van je “vakje” te vervagen en mag je al eens de andere kant verkennen zonder scheve blikken te krijgen van je medevakgenoten.

TW classic leek me dan ook geschikt om mij aan mijn eerste festival te wagen. Ik zou er niet opvallen als newbie tussen de ietwat rustige rockveteranen, en ik vond Phil Collins wel de moeite om voor naar Werchter af te zakken. Oke, zonder ondergelopen tenten op de camping en buitensporig drankgebruik stelt het waarschijnlijk niet veel voor bij de anciens, maar daar moet je mij een break voor geven. Ik ben een nieuweling, remember.

“Waarom hebben die aanÈÈngeplakte blokken isomo mee?” vroeg ik nieuwsgierig aan lilith terwijl we stonden aan te schuiven aan de ingang. Lilith was wel een rocker, en heeft nogal wat festival-ervaring. “Om op te zitten,” antwoorde ze alsof ik de enige mens was die dat nog niet wist. “Softies,” dacht ik, “echte rockers zitten niet op isomoblokken”.

Nadat we de blikjes Pepsi Max, die nog in onze rugzak zaten, verplicht moesten afgeven (de digitale camera hebben ze niet gevonden) stonden we op “de weide”. Het moet gezegd, het zag er goed uit. Groter dan ik verwacht had, en rond het hele terrein kleurrijke kraampjes. Even voelde ik mij al helemaal ingeburgerd. Een veel te dure hamburger en cola later was ik al wat minder enthousiast. De vele kraampjes bleken niks meer dan reclamestands voor ÈÈn of andere bank waar je na lang aanschuiven een fluogroen petje kon krijgen dat je toch niet wilde. De eet- en drinkstands herhaalden zich tussen de reclamestands en vulden zo de hele rij die het festivalterrein omringde.

“Voor de hamburgers ben ik niet gekomen,” moet ik gedacht hebben want de rest beviel mij nog helemaal. De zon kwam er door, en we slenterden naar het midden van de wei. Of het aan de leeftijd van de Phil Collins fans lag weet ik niet, maar in enkele minuten stuikte het hele plaatje dat ik had van rockende festivalbezoekers in elkaar. Iedereen legde een netjes uitgesneden stuk plastiek op de grond, met daarboven een veelkleurig laken alvorens er zelf op plaats te nemen. Wat was dat? Waren rockers bang van gras? Of waren ze bang dat iemand te dicht in hun buurt zou komen, en bakenden ze hun terrein af?

Neen, dat was het niet. Ik besefte dat ik op een plaats was waar ik niet mocht komen. Niet-rockers mogen namelijk niet weten dat rockers helemaal niet zo rock zijn als ze zelf beweren. Ze acteren. Ze lijken zich te amuseren met dingen die helemaal niet leuk zijn, maar mogen dat in geen geval laten merken. Dat er aan een festival meer negatieve dan positieve dingen zijn mag niet gezegd worden. Festivals moeten op gras, maar als het even kan leggen ze er wel een plastiek over.

Wat ik er uiteindelijk van vond? Wel leuk, maar overdreven positief voorgesteld door de incrowd.