Lilith gaat naar de dokter

Daar zat ik dan weer, in dezelfde saaie wachtzaal waar ik de laatste tijd al net iets teveel heb gezeten. En dat is best vreemd, want ik ben helemaal niet iemand die snel naar de dokter loopt. Ik probeer die dingen altijd zo lang mogelijk uit te stellen, waardoor mijn kwaaltjes erger worden en ik uiteindelijk toch niet meer anders kan. De laatste tijd heeft het al veel niet meer anders gekund.

Als ik dan uiteindelijk in de wachtzaal beland heb ik of veel pijn, of ik voel me gigantisch mottig. Het rare is dat het altijd lijkt alsof ik de enige in de wachtzaal ben die ergens last van heeft. Dokterswachtzalen waar ik heen ga zitten altijd vol mensen die schijnen te blaken van gezondheid. Terwijl ik zit te verkrampen van de pijn/ mijn longen uit mijn lijf hoest/ voel dat ik elk moment kan gaan overgeven zitten de wachtenden voor mij gezellig een praatje te slaan of door de Dag Allemaal te bladeren. Geen hoestje, geen kramp, geen wit weggetrokken gezicht noch zweetpareltje te bespeuren. Elke keer opnieuw probeer ik in te schatten waarom die mensen zich geroepen voelen om voor mij in de rij te komen zitten, terwijl ik het duidelijk veel lastiger heb dan hen. Ik gok altijd op een jaarlijkse medische controle, maar als dat echt zo zou zijn dan zou mijn huisdokter slechts om de zoveel maanden een echt zieke patiÎnt binnenkrijgen, zijnde ik. Zo ook vandaag.

Toen ik de zaal (die eigenlijk gewoon een kamertje is) binnenstapte waren er vier wachtenden voor mij. Een jongen van een jaar of twintig, die er normaal uitzag, een man van ongeveer vijftig, die op zijn gemak zijn gsm-berichtjes zat te bekijken en er ook al gezond uitzag, een mevrouw van bijna dertig die op het eerste zicht ook al niet veel leek te mankeren, en een ongelooflijke troela van achter in de twintig die direct al mijn aandacht naar zich toetrok. Zij was niet ziek, zij was hier duidelijk om een andere reden. Dat zag ik aan haar veel te zorgvuldig aangebrachte make-up, haar tuttig gefˆhnde haar en haar appelblauwzeegroene mocassins die perfect pasten bij haar ouderwets maar duur bloesje. Ook appelblauwzeegroen, met een gigantische opgenaaide appelblauwzeegroene bloem die uit haar nek leek te groeien. Naast haar op de grond lag een soort aktentas voor de moderne zakenvrouw die ze onwaarschijnlijk was, en ze had de stoel naast haar volledig ingepalmd met haar gsm, haar professioneel ogende agenda en een map die gemaakt leek om de eigenaar er interessant te laten uitzien. Alsof dat nog niet genoeg was diepte ze een palmtop op uit haar tas. Die legde ze ook op het stoeltje naast zich, waarna ze door haar agenda begon te bladeren. Af en toe nam ze een balpen en onderstreepte ze dingen die ze er al eerder had ingeschreven. Ze was druk bezig met doen alsof ze haar agende vulde met belangrijkheden, maar vanuit mijn ooghoek kon ik duidelijk zien dat ze helemaal niks toevoegde, behalve dan af en toe een streep. Ik was oprecht ziek, dus moest ik een paar keer mijn plaats verlaten om niet heel de kamer samen te tieren van de pijn. Telkens beloonde ze me met een oliedomme secretaresseblik. ‘Zo zien mensen eruit die een blaasontsteking hebben en dus afzien, truttekop!’ had ik haar willen toesnauwen, maar ik zweeg en sleepte mezelf voor de zoveelste keer naar het toilet.

Toen ik terugkwam was ze overgeschakeld naar haar palmtop. Met het kleine meegeleverde pennetje tikte ze dingetjes in op het schermpje. Ik ken iets van die dingen, dus ik kon duidelijk zien dat ze niet eens op icoontjes duwde, maar in de leegte, interesse fakend voor het scherm dat op geen enkel ogenblik veranderde. Het wachten op de dokter bleef maar duren, en truttekop was nog voor mij, ook al was ik veel zieker en had ik veel meer pijn. Ik beet bijna door mijn kaakbeen heen van frustratie. Toen het eindelijk zover was zwierde ze al haar zakenvrouw-attribuutjes in de tas, stond ze zo elegant mogelijk op en opende ze haar mond, om heel de wachtzaal te verbazen met de meest boertige en afgrijselijke ‘Dag dokter!’ die iemand ooit had gehoord. Ik grinnikte en sleepte mezelf opnieuw naar het toilet.

Reacties

  1. Hey lilith,

    Hahhaha grappig ik vraag me da inderdaad ook soms af want inderdaad die mensen zien er inderdaad soms kerngezond uit!!

    Maar ja …Ik moest na mijn operatie ook speciaal naar de dokter gaan voor 3 pikuren en ik was ook kerngezond dus sinds toen vraag ik het me niet meer zoveel af..

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>