We kijken hoe Justine HÈnin staat te spelen tegen Strycova. Na een rondje ‘zoek haar borsten’ vraag ik me plots iets af. ‘Tennis op de Olympische Spelen, hoe gaat dat eigenlijk?’ vraag ik aan Youri. ‘Gewoon zoals anders’ is zijn antwoord. ‘Maar wat bepaalt er of je mag meespelen? Is het een beetje zoals de Masters?’ probeer ik nog. Hij weet het niet echt. Ik stel me dezelfde vraag over wielrennen op de Olympische Spelen. Uiteindelijk is het niet meer dan een andere rit, met een Olympische stempel op, vind ik. En dat doet mij niet veel.

Eventjes later zie ik een stukje judo. Het probleem is dat ik de spelregels van judo nog nooit heb gesnapt, omdat niemand ze ooit heeft uitgelegd. Volgens mij kent niemand de spelregels van judo echt, maar durft niemand er iets over vragen. Youri kende ze alvast ook niet.

Bij het zwemmen kwam ik plots op de proppen met een uitmuntend idee: ‘Als ze nu eens negen mensen uit het publiek haalden en die lieten zwemmen tegen de overwinnaar, zodat we eens echt het verschil kunnen zien tussen een Olympisch kampioen en een normale mens!’ stelde ik voor. Youri kon zich er wel in vinden, en ik ook, meer en meer.

En dat is nu net wat ik had verwacht van al die uren Sporza-zendtijd. Geen kwisjes over voetbal, geen reportages over WK’s van zoveel jaar terug, maar duiding. Hoeveel sneller fietst Lance Armstrong dan iemand die niet dag in dag uit traint op de fiets? Hoe zit judo precies in elkaar, en wat zijn de exacte regels van het schermen? En hoe kan je buitenspel in ÈÈn seconde herkennen zonder eerst te moeten nadenken over ballen die moeten vertrekken als een bepaalde speler ergens staat?

Ik was best een trouwe fan geweest van een soort ‘Jongens en Wetenschap’ op Sporza. Dan had ik tenminste met een gezonde dosis interesse de spelen kunnen volgen.