Inpakken en wegwezen

Supermarkten zijn groot, handig en vooral snel. Je neemt wat je wil uit de rekken, zonder te moeten babbelen over het weer met een meneer of mevrouw achter de toonbank. Je betaalt alles aan de kassa, en je mag terug vertrekken. Zeer efficiÎnt.

Toch heeft niet iedereen het er zo gemakkelijk mee. Ook al zijn ze in de minderheid, ze bestaan wel. De meeste ervan hebben de oorlog meegemaakt. Die van ’14-’18. Ze zijn altijd alleen, maar dat houdt hen niet tegen om hele conversaties te voeren met hun onzichtbare vriend. In vele gevallen dragen ze een pet van Maes Pils of Aveve tuincentrum, en ze halen hun handen alleen uit hun broekzakken als het echt niet anders kan.

Toen ik daarnet met een vol winkelmandje stond aan te schuiven zag ik er ÈÈn. Hij stond voor me in de rij. Het was zijn beurt. Terwijl een jobstudent in een matig tempo zijn producten inscande, trok hij een plastiek zak van het rekje. Het duurde een eeuwigheid maar na veel trekken en blazen kreeg hij het zakje open. De krop sla ging er als eerste in, en dan de flessen. Of zou hij eerst de blikjes er bij steken? Of de zak Fruitella’s? Hij sloeg in paniek. Er lagen al 6 ingescande producten op hem te wachten, en hij had maar 8 dingen gekocht. Dat betekende dat nu het moment zou komen waarop hij moest betalen.

Hij liet alles uit zijn handen vallen en zocht zijn portefeuille. Net op tijd. “DrieÎntwingig euro dertig, alstublieft,” zei jobstudent. Hij haalde een enveloppe boven die ik meende te herkennen. Na enkele seconden van verwarring antwoordde hij vragend “Met maaltijdcheques?“. Jobstudent had er geen probleem mee en wilde weten welke waarde er op de cheques stond. Hij begreep het niet zo goed en liet dan maar de hele inhoud van de enveloppe zien aan jobstudent. Die tikte de waarde in op de kassa. “U mag er zes geven, meneer.” EÈn voor ÈÈn gaf hij de cheques aan jobstudent. De rest stak hij terug in de enveloppe.

Hij keek naar de chaos van producten die nog in zakken gestoken moest worden, en begon met alles wat op te schuiven en enkele dingen een nieuwe plaats te geven. Misschien zou het wel beter lukken als hij de blikjes even aan de andere kant van de zak, met als inhoud: ÈÈn krop sla, zette.
Jobstudent tikte nog enkele dingen in, schreef iets op een blaadje, en gaf hem het kasticket.
Bedankt,” sprak jobstudent. Hij draaide zijn hoofd in mijn richting en zei “Heb je je kaart mee?” Die had ik niet, maar dat bleek geen probleem. Hij scande mijn producten, ik stak alles in zakken, betaalde en ik kreeg mijn kasticket.

Ik keek naar hem en zag dat hij er net in geslaagd was om zijn ticket in zijn portefeuille te steken. Hij had blijkbaar ook beslist om toch eerst de flessen weg te steken. Met twee volle zakken liep ik hem voorbij richting uitgang. “Bedankt,” hoorde ik nog.

Reacties

  1. Joeri

    ‘k Had het daarnet ook weer, een oudstrijder die sukkelde met maaltijdcheques en eurocentjes… Normaal gezien zou ik inwendig vloeken, maar net zoals hem had ik voor een keertje ook alle tijd van de wereld :)

  2. Wat mij dan intrigeert is: waar halen gepensioneerden in godsnaam maaltijdcheques vandaan? Die krijg je toch alleen maar als je werkt? Of is dat dan van de kleinkinderen ofzo?

  3. Joeri

    Ja blijkbaar… Jammer dat de kinderen/kleinkinderen geen handleiding bij die maaltijdcheques stoppen ;-)

  4. Een goeie tip: Ga nooit naar de snelkassa, want daar staan vaak oudjes die drie dingen komen halen om dan een kwartier met het meisje achter de kassa te staan praten.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>