Deze namiddag deed ik een testje op de jubileumbarbecue voor de vijfentwintigste huwelijksverjaardag van mijn ouders. Met de camera en de zoomlens in de aanslag fotografeerde ik iedereen die zich in mijn vizier bevond. Het leuke aan een zoomlens is dat je vanop afstand kan toeslaan, zodat niemand weet dat ze gefotografeerd worden.

Na een paar keer fotograferen kan je van iedereen een superfoto maken, leerde ik uit mijn experiment. En dat is maar goed ook, want soms sluiten mensen net hun ogen, of trekken ze een belachelijk gezicht tijdens een gesprek. Niks aan te doen, dat gebeurt de besten wel eens, en zeker als het spontane foto’s zijn. Hoe meer de namiddag vorderde, hoe meer ik mezelf erop betrapte dat ik mijn camera steeds in dezelfde richting liet fotograferen. Die richting was elke richting waarin Nikki zich op dat moment bevond.

Nikki is het lief van mijn broer. Dat is al een bewonderenswaardige eigenschap, maar het vreemdste moet nog komen: het is absoluut onmogelijk om een slechte foto van Nikki te maken. En ik kan het weten, want ik heb er deze namiddag tientallen getrokken. Telkens ik het resultaat op het kleine schermpje bekeek was ik onder de indruk van wat ik zag. Ook al sluit Nikki haar ogen, of is ze net bezig met het uitspreken van een woord dat iedereen een dom gezicht zou geven, ze blijft er super uitzien op elke foto. Ik snapte er niks meer van, dus bleef ik foto’s nemen. En nog ÈÈn, en nog ÈÈn. Elke foto was gewoon even mooi. Sommige mensen zijn gewoon gemaakt om duizenden foto’s te sieren, en Nikki is daar zonder enige twijfel een perfect voorbeeld van.

Ik weet niet of het haar sproetjes zijn, of de kleur van haar wenkbrauwen, maar ik weet wel dat ik gigantisch jaloers ben op haar speciale eigenschap. En vanaf nu noemen we haar gewoon met z’n allen fotogenikki.