Monthly Archives: augustus 2004

Zomerloze zomer

Mijn hart en ziel hebben zich er al eventjes bij neergelegd: zomer wordt het dit jaar niet meer. Hoe meer het dondert en bliksemt hoe meer ik overweeg om te doen alsof het al jaren geleden werd afgesproken dat er dit jaar geen zomer zou worden geˆrganiseerd. Dat we vorig jaar met z’n allen een brief hebben gekregen met daarin ‘Geachte Belg, naar aanleiding van de fantastische zomer van dit jaar werd beslist om te beknibbelen op die van volgend jaar. Gelieve ons hiervoor te verontschuldigen. In 2005 krijgt u hem natuurlijk helemaal terug. Mvg, de natuur.’

Zoals dieren die tijdens extreem koude zomers aan hun winterslaap beginnen, zo voelt het al een beetje in mijn hoofd. Ik ben al helemaal in een herfstmood. Mijn eerste verkoudheid zindert nog een beetje na, vorige week vroeg ik in de schoenwinkel wanneer de wintercollectie zou binnenkomen en ’s morgens heb ik steeds meer zin om naar een zachte wintertrui te grijpen in plaats van naar een t-shirtje. Deze namiddag betrapte ik mezelf er zelfs op dat ik al stiekem zat te verlangen naar de aankoop van mijn eerste kilo mandarijntjes.

Elfduizendzevenhonderdveertien

lilith
Registratie datum:
05-05-2001
Totaal aantal berichten:
11714 (9.70 posts per day)

Het staat zwart op wit op een groot internetforum. Ik gooi mijn leven al langer dan Tales from the Crib op het net. Elfduizendzevenhonderdveertien posts lang, om precies te zijn. Elfduizendzevenhonderdveertien keer heb ik een stukje van mezelf online gegooid, voor zij die op dat moment geÔnteresseerd genoeg waren om het in zich op te nemen. En ook een beetje voor mezelf, vanuit de veilige cocon die ik rond mijn computer had gesponnen.

Toen ik mezelf in 2001 op het forum registreerde had ik geen bedoelingen, enkel maar ÈÈn regel: niemand zou ooit weten wie ik ben. Ik zou nooit meedoen aan internetmeetings, en als ik mijn computer zou afsluiten zou het stukje cyberwereld mee afgesloten worden. Simpel als bonjour. Voornaam en geboortedatum, daar konden ze het mee doen. En het lukte, meer dan twee jaar aan een stuk. Ik werd verschillende keren gevraagd naar meetings maar ik weigerde altijd beleefd. Ik had het al druk genoeg met mijn real life om me ook nog eens op internetmensen te concentreren. Ik kreeg telefoonnummers via messenger met de vraag om eens te bellen, want ikzelf viel nog liever dood dan een internaut mijn gsm-nummer toe te vertrouwen. Ik belde natuurlijk nooit, wat dacht je wel?

Het is nu 2004 en ik heb net een collega-blogger gebeld die ik nog nooit heb gezien. Youri heeft deze week al een paar keer aan de telefoon gehangen met nog een andere belgische blogger, die hij ook nog nooit heeft gezien. En die eerste blogger waarover ik het net had komt vrijdagnamiddag naar de crib, om een interview af te nemen voor een vlaams tijdschrift. Het heeft ongeveer zevenduizend forumposts gekost voor ik met Youri naar Disneyland wilde, en amper 318 blogposts voor ik een wildvreemde blogger in ons huis uitnodigde. Maar dan wel een wildvreemde die ook al een hoop zieleroerselen met zijn internetpubliek en mezelf heeft gedeeld. Dat scheelt.

Als mijn eerste bloggermeeting vrijdag meevalt begin ik met de plannen voor de eerste echte vlaamse webloggersconferentie. Er hangt veel van je af, B!

Viewboom

We waren er een beetje paniekerig over: waar kwamen al die views vandaag vandaan? Verdrie-zelfs-verviervoudigd zijn ze, en de dag is nog niet eens om. Geen links op andere blogs, we zijn naar ons weten niet in het journaal gekomen, hoe kon dat dan plots?

Bij het openen van mijn mailbox daarnet werd het duidelijk. We staan vermeld in de e-clickx nieuwsbrief van deze week!

‘Lilith en Youti praten in hun weblog alsof je bij hen thuis op de zetel zit. Als lezer word je een beetje deel van deze prettig gestoorde bloggers. Strijd tegen de shampoostaaltjes en rij mee in de winkelkar, zelfs tot in het pashokje van de lingeriewinkel. Lees en beleef hun avonturen, verpakt in een aangename designlook en overgoten met een scheut observatiehumor.’

Uhuh, pashokje van de lingeriewinkel, that’s me.

Bidprentjes, deurklinken en Elvis Presley

Ze staan op om vier uur. Ieder weekend opnieuw. Tegen vijf uur zijn ze al helemaal geÔnstalleerd. De pro’s zelfs nog iets vroeger. En dan beginnen ze er aan. Ze hebben allemaal dezelfde kleine plooifietsjes. Soms staat er achteraan een mandje op, soms hebben ze gewoon een zak aan hun stuur. Vanuit alle mogelijke hoeken bekijken ze je terwijl je “het terrein” oprijdt. Als tijgers die hun prooi besluipen komen ze stilletjes dichterbij. Pas als ze het geluid van je koffer die opengaat horen versnellen ze. Nog geen halve seconde later staan ze er allemaal. Hun zaklampen verlichten de kartonnen dozen die je ÈÈn voor ÈÈn uit je auto haalt. Als na de laatste doos blijkt dat je niks “waardevol” hebt zijn ze even snel weg als ze gekomen zijn. Ze verdwijnen in het donker. Op naar hun volgende slachtoffer. Rommelaars.

Gisteren stond ik ook om vier uur op. Ik zou samen met lilith grof geld verdienen op een rommelmarkt. De laatste keer dat ik dat deed moet zo’n vijftien jaar geleden zijn. Het was donker en koud toen we onze rommel uitstalden. Niet veel later hadden we al tien euro verdiend aan professionele rommelaars. Ik vond het niet erg dat ze er zelf waarschijnlijk het dubbele voor zouden vragen. Weg is weg, en tien euro is beter dan niks.

Ik had best wel leuke dingen. Een roze Thunderbirds Rolls-Royce, enkele Coca-Cola en Fanta kratten uit de jaren 60, of voor de echte fans twee ongeopende dozen G.I.JOE. Zo’n dingen zou ik zelf direct opmerken. Blijkbaar ben ik een uitzondering. De fans laten zich niet meer zien op de klassieke rommelmarkt. Nu vind je er enkel nog papa’s die hun kinderen niet onder controle kunnen houden als ze een speeltje (20 cent) mogen kiezen, of zeventig plussers die dat stuk koperdraad wel nog voor iets zullen kunnen gebruiken. Verzamelaars die indruk proberen te maken op elkaar over het aantal bidprentjes, haastige voorbijgangers die vandaag nog drie andere rommelmarkten moeten doen, Elvis immitators, hele families die enkel komen voor de sfeer en de braadworsten, fans van Jamy Dean die de dag ervoor opgetreden heeft in de tent, …

Tien uur later besloten we ermee op te houden. De Thunderbirds en G.I.JOE mochten terug in de auto. Op naar de volgende rommelmarkt. Deze keer wel ÈÈn waarvoor je niet om vier uur uit je bed moet. Wat zouden we toch doen zonder Ebay…

Kaartje

kaartje1.jpg

Het allerallerleukste cadeau dat ik gisteren voor mijn verjaardag heb gekregen was eigenlijk helemaal geen cadeau, maar een inleiding op een cadeau. Het was een kaartje.

Andere cadeautjes in koor: ‘Maar lilith, wij zijn toch ook leuk, dat heb je gisteren zelf gezegd! :( ‘ Ja, natuurlijk waren jullie allemaal heel leuk en ik heb jullie allemaal heel graag gekregen. Van de massa chicklitboeken tot de echte oranje professionele kookpot waar ik het hier ooit over had tot de schoenenbon voor in dat hip schoenenwinkeltje in de Tempelstraat, ik vond het allemaal even super. En toch heeft het kaartje dat mijn moeder me gisteren gniffelend overhandigde mijn hart gestolen.

Het kaartje ziet eruit als een hoesje van een cd-single. Een getekende man met een twee grote witte vlakken tussen zijn lippen stoot een tekstballon uit: ‘Dit is je verjaardag, KELLY’. Het beste van dit alles was dat mijn naam er niet zomaar bijgeschreven stond, maar gewoon opgedrukt was. Zoals bij die balpennen en sleutelhangers met allerhande namen op. Soms ben ik gewoon blij dat ik Kelly heet, want de mensen die dat soort bocht kopen dragen mijn naam blijkbaar heel vaak, waardoor er een markt voor is.

Alleen al het feit dat mijn naam op een verjaardagskaartje stond gedrukt vond ik best vermakelijk. Maar het werd nog beter. Binnenin stond een liedjestekst. En in het hoesje zat zowaar een echt cdtje. Terwijl mijn moeder grijnzend met het cdtje naar de cd-speler liep zag ik op de achterzijde van de hoes dat er nog meer was: een lied gezongen door Jody Pijper, die ik nog kende uit een ver Tien om te Zien-verleden waarin ze ‘Het staat in de sterren geschreven’ zong met Will Tura. En een Candlelight verjaardagsgedicht, voorgedragen door Jan Van Veen. Als afsluiter een instrumentale versie van het eerste nummer, om lekker mee te zingen met de muziek, aldus het hoesje.

Ondertussen is het cdtje al talloze keren op repeat gezet en ben ik aan het overwegen om het nummer en het gedicht op mijn iPod te zetten. Ik deel dan ook graag twee fragmentjes met mijn trouw blogpubliek. En lekker meezingen mag vaneigens ook!

Dit is je verjaardag, gezongen door Jody Pijper.

Mijn Candlelight verjaardagsgedicht, voorgedragen door Jan van Veen.

Drop a line my way

Naar het voorbeeld van kruimel en chips and cookies: zinnen verzamelen.

De regen kwam naar beneden met een kracht waar een Grohe-badkamerkraan jaloers op zou zijn.

Yay me! Ik ben de Koning van de Kamelenrace! De Lawrence van ArabiÎ!

Versieren is een tocht door een jungle waar iedereen van bij de geboorte andere wapens heeft meegekregen.

Zwembad De Slag,†een plastic portemonnee met een gleuf erin, de plakkerige snoepjes, vlaggetjes op mijn badpak,†natte WC’s, de ijskoude haak, het vrij zwemmen kwartiertje.

Als dingen ineens hittegolf gaan heten, dan voelt het ineens nog warmer.

20 augustus

Vreemd hoor, dat verjaren.

Telkens iemand om mijn geboortedatum vraagt zeg ik 20 augustus alsof het niets is, maar als dan blijkt dat het plots 20 augustus is en dat dat gewoon een echte dag is waarop vanalles gebeurt vind ik het best vreemd. Plots vermelden alle journaals en alle kranten van heel de wereld mijn geboortedag. Er worden vanavond over heel het land fuiven gehouden, net op mijn verjaardag! En op alle scheurkalenders prijkt gewoon 20 augustus (mits de eigenaar van de scheurkalender er nog aan denkt om elke dag een blaadje eraf te scheuren, want wie houdt zich daar ¸berhaupt nog mee bezig?)

Ik voel me altijd een beetje onwennig op mijn verjaardag. Mensen die het niet zijn vergeten feliciteren me met iets waar ik eigenlijk zelf weinig voor heb moeten doen. En ik vind het echt heel leuk, maar niet zo eerlijk voor alle andere mensen die vandaag niet jarig zijn en misschien ook wel leuke wensen hebben verdiend.

Mensen die het niet weten of er niet aan hebben gedacht feliciteren me niet, en dan durf ik ook niet zeggen dat het mijn verjaardag is. Dan verjaar ik gewoon stiekem. Want als ik het dan toch vertel, zoals vandaag op mijn werk toen ik met de snoepjes rondging, dan voelen mensen zich een beetje schuldig omdat ze het niet wisten. En dan voel ik me een beetje stom omdat ik het heb verteld, want het is niet echt een grote verdienste eigenlijk, een jaar ouder worden.

Heel erg bedankt voor alle smsjes bij het wakkerworden, de kaartjes in de bus en de fooien die hier rond mijn oren vliegen. Ik verander die 22 in de sidebar vanavond wel in 23, als ik er helemaal vrede mee heb genomen.

Youti gaat winkelen, part 37

Donderdag, spaghettidag. Niet dat we een vaste dag hebben waarop we spaghetti eten. Misschien eten we volgende week wel spaghetti op dinsdag. Of helemaal niet. Vandaag had lilith zin in spaghetti, en ik ook wel. Spaghettidag dus.

Als er in the crib spaghetti gegeten wordt dan ben ik daar meestal verantwoordelijk voor. En niet zonder reden. Mijn spaghettisaus rockt namelijk. Nergens vind je betere. Tenzij bij lilith’s mama, van wie ik het geheime basisrecept heb. Dankuwel daarvoor, trouwens.
Ik keek in de berging en zag dat enkele nodige ingrediÎnten (nee, ik ga ze niet verklappen) niet te vinden waren. Groot jolijt, ik mocht weer gaan winkelen!

Een groot kwartier later stond ik met een vol mandje aan de kassa van Delhaize. En weer kon ik het niet laten om te kijken. Naar de kassamevrouw. Naar de mensen voor en achter mij. Naar de dingen die ze kochten. Het intrigeert me. Zo had de mevrouw voor me wel een vreemde reeks op de band staan.
Een overzicht:
– 4 dozen kleenex
– 8 pakken bladerdeeg (opgerold)
– 4 doosjes Boursin
– 6 pakken peperkoek
– 8 flessen V8 groentesap
– 8 conserven met peren
– 6 flessen chocolademelk
– 3 potjes serderijzout
en dan nog een drietal afzonderlijke dingen.

Misschien krijg je de vierde doos kleenex wel gratis?” dacht ik. Of zou je korting krijgen als je ineens zes pakken peperkoek koopt? Want ze waren niet samen verpakt. Nee hoor. Mijn conclusie was dat de mevrouw gewoon zeer graag peren eet, en er altijd moet van huilen. Kan gebeuren.

Achter mij stond ook een mevrouw. Ze was zeker dubbel zo oud, en dubbel zo breed. Ze was samen met een vriendin die al even oud leek. Veertig jaar meer winkelervaring dan ik. En toch kunnen ze het niet. Kassa-efficiÎntie. Ik leg, vriendelijk als ik ben, het balkje achter mijn laatste product. De band schuift, en er komt een opening van 20 cm. Alsof hun leven ervan afhangt beginnen de twee dames de inhoud van hun karretje te verplaatsen naar het stukje vrijgekomen band. Dat het stukje al snel vol ligt maakt hun niks uit. Dan maar stapelen. Alles op alles. Als de toren van yoghurtjes, boterkoeken en radijzen dreigt om te vallen besluiten ze om zoveel mogelijk in hun handen te houden. Ongeduldig kijken ze naar de handen van de kassamevrouw. Ze weten wel dat de band zal schuiven als ze er iets van wegneemt. “Gaat de kalle vooraan nog lang treuzelen,” zie ik ze denken. Ja nu! De band schuift! Een microseconde later ligt de band alweer vol, en staan ze al met nieuwe dingen in hun handen. Weer kijken ze richting kassamevrouw. Ja! Hij schuift nog! En veel deze keer!

Ik betaal en ga naar buiten. Helemaal verward. As usual.

Mogelijkheden

Er waren een hoop dingen waarover ik vandaag had willen bloggen. Over de unieke meli-pin die ik heb ontvangen van een ebayer die het mij niet kwalijk nam dat ik hem zo laat heb betaald. Over de wijkfeesten die dit weekend te beleven zijn in de wijk van mijn ouders, en waar ik sinds jaar en dag naartoe ga om marginalen te spotten. Over hoe eindeloos saai het is om een callcentermeisje te zijn, of misschien wel over waarom Youri vandaag werd opgebeld door mensen van een vlaamse krant. Of over dat het bijna mijn verjaardag is, en dat ik snoepjes heb gekocht om uit te delen aan mijn collega’s, zodat ik niet tot gat in de nacht op cafÈ moet staan trakteren.

Het had allemaal gekund, ware het niet dat mijn hoofd toe zit, dat ik al twee dagen loop te snotteren en dat ik me echt heel erg mottig voel. Het is al te lastig om mijn armen op te heffen, laat staan dat ik moet nadenken over de zinnen die ik typ. Vergeef me dan ook dit oninteressant stukje, mijn hersenen bestaan op dit moment voor 85 procent uit snot.