‘AziÎ, het geheimzinnige continent.’ Youri en ik zitten suf in de zetel terwijl een man met een veel te zware, onheilspellende stem een reportage over Kyoto voice-overt. We hebben net een terrasje gedaan, we zijn een beetje woozy van het naar huis rijden en we kunnen op dit moment zowat alles hebben. Ook Liberty tv.

Alsof er elk moment een bom op Kyoto kan vallen omschrijft de man wat er op tv te zien is: ‘Achter dit tuintje vonden we een paar beelden van de plaatselijke goden…’ Ook de cameraman van dienst deelt de vrees voor iets onheilspellends: het beeld slingert van links naar rechts, van te donker naar overbelicht, van nietszeggend naar nietstonend. Plots stopt de reportage als uit het niets.
Dezelfde zware stem begint met het voorlezen van reispromoties, terwijl het scherm door middel van lelijke beelden van lelijke hotels in the middle of nowhere op verkoop probeert aan te sturen. Zonder enige emotie of intonatie leest de stem verder: ‘Twaalf dagen op Mauritius voor slechts 870 euro, daarvan gaat mijn hart sneller slaan.’ Om door te gaan met ‘Vijf dagen Rome, daar is altijd wel iets te beleven.’ In tegenstelling tot de stem gaan de beelden wel weer omhoog en omlaag in de typische stijl van de zender.

Even later zit een brunette die eruitziet als het domste meisje van de klas iemand te interviewen die op de luchthaven van Oostende ÈÈn of andere oninteressante functie vervult. Het domme meisje leest de zorgvuldig neergepende vragen af van een kaartje dat op haar schoot ligt. Uit pure concentratie vergeet ze dat een interview een gesprek dient te zijn, en geen ‘ik vraag iets en jij antwoordt, en als je weer zwijgt lees ik de volgende vraag af’-spelletje. Youri en ik vermaken ons kostelijk met domme opmerkingen en imitaties op het scherm afvuren, als plots iemand een berg in Afrika omschrijft als ‘ een bergmassief in de vorm van een suikerbrood’.

We gapen elkaar geshockeerd aan. Wat zitten we in godsnaam te doen? Snel zappen we weg en doen alsof dit allemaal nooit is gebeurd.