Ik zit een beetje in een afscheidsfase. Mijn roze baby-G en ik, wij gaan namelijk binnenkort uit elkaar. No hard feelings, dat zeker niet, maar gewoon een beetje op elkaar uitgekeken. Het komt voor in de beste relaties, naar men zegt.

Mijn roze baby-G en ik, wij hadden nochtans een goede, pure relatie. Dat kwam door kleine simpele dingetjes: toen ik hem jaren geleden kreeg van mijn moeder voor mijn verjaardag stelden we voor de grap het alarm in. Op zeventien uur vier. Jaja, mijn moeder en ik, wij grappen wat af op mijn verjaardag. Sinds die dag heeft hij zeventien uur vier nog nooit overgeslagen: biebiep biebiep biebiep. Daar moeten mijn roze baby-G en ik dan stilletjes om lachen. ‘Aha ja, het is zeventien uur vier’ giechel ik dan, duim omhoog richting roze baby-G. Dan discussiÎren we nog even dollend over het feit dat het volgens hem 5:04 is, zonder zeventien. Om hem te straffen duw ik het alarmpje dan af, want ik heb altijd gelijk. Mens versus baby-G: 1-0.

Maar deze week waren de kwinkslagen ver te zoeken: het roze lichtje waar hij altijd zo trots op was is heel licht roze geworden, in plaats van dynamisch fluo. Het dansende mannetje op zijn scherm danst uit het ritme. Hij biept met minder overtuiging om zeventien uur vier, en als ik mijn duim in de lucht steek om hem op te beuren heft hij zijn horlogeschoudertjes zwakjes op. En toen ik hem daarnet aan een nadere inspectie onderwierp ontdekte ik dat hij zijn schermpje niet meer onderhoudt: het is vies en zit vol krasjes. Dan weet je genoeg.

Ik ben dus op zoek naar een hip, gemotiveerd horloge met een alarmpje, voor zeventien uur vier. Want op dat moment herinner ik me hem het liefst. Biepend en grollend.