Pas op, ik hou van Idool 2004. Soms gebeurt het dat ik een paar uur voor het begint zeg ‘Straks is het idool 2004.’ En dat zeg ik niet zomaar bij wijze van ‘laat ik de tv-gids even voorlezen aan mijn medemens’, neen, ik ben stiekem heel opgetogen met dat vooruitzicht. Of niet eens zo stiekem, want anders zou ik waarschijnlijk gewoon zwijgen.

Waar ik naartoe wil: de reden dat ik mededeel dat het straks idool 2004 is ligt in het feit dat ik uitkijk naar de meute wannabe’s die voor heel even vanachter hun oven/beenhouwerstafel/bankloket komen gekropen. De grijze muizen die er rotsvast in geloven dat ze er nooit meer terug naartoe zullen moeten omdat ze ontdekt zullen worden. Naar de mensen waarvan je, na amper ÈÈn blik uitgewisseld te hebben, al weet dat ze nooit maar dan ook nooit ergens zullen geraken, maar door oma’s, nonkels en tantes op elk familiefeestje op het hart worden gedrukt dat ze dat wel ooit zullen doen, en dat geduld een schone deugd is, mijne jongen. Het tragische is dat ik mezelf blijf wijsmaken dat ik dat grappig vind. En dan start de begintune van idool 2004.

Koen en Kris Wauters huppelen van de ene doodsbange kandidaat naar de andere, ik voel de klamme handen tot in mijn zetel, en ik neem mezelf voor om eens goed en hard te lachen. En dan neemt de eerste deelnemer plaats op de ster en zie ik na nog geen halve seconde dat het beeld niet klopt. Dat kan verschillende redenen hebben: een lichtjes loensende blik, een paar tanden die zich al jaren een weg door een bovenlip proberen te banen, een ingegroeide teennagel die zichtbaar parten speelt, je voelt gewoon dat het een oneerlijke strijd is. Trillend wordt nog geprobeerd om het zelfvertrouwen te immiteren van het idool dat wordt nagezongen, maar het is al allemaal kapot voor het begint. En dan zoomt de camera in op een kalf dat langzaam maar zeker verdrinkt, voor de ogen van kijkend Vlaanderen.

En ik weet dat ik naar fantastische televisie zit te kijken. Ik weet dat, mocht dit In De Gloria zijn, ik zou gillen en hinniken van het lachen. Ik roep ‘mo gow zeg!’ naar het scherm, in de hoop dat ik mezelf op die manier in gang kan lachen, maar het lukt niet. Ik zie een jongen met een slecht gebit en een haarsnit waarvoor ik mijn kapper een proces zou aandoen, en mijn hart breekt. Ik wil wegkijken maar ik heb het gevoel dat ik dat niet kan maken omdat dit de enige en allerlaatste keer is dat deze mens zijn ding mag doen op tv, en dus blijf ik kijken. Soms moet ik bijna overgeven van plaatsvervangende schaamte, en dan moet het ergste nog komen: de jury.

Ik zie visogen vanachter brilletjes hun oordeel afwachten, ik zie meisjes met acnÈ die veel te veel tijd hebben doorgebracht in de Fish & Chips om het allemaal nog op iets te laten trekken, heel dat uiterlijk gedoe, en ik wil roepen: ‘Ga weg van daar! Ze zullen je kapotmaken, zoniet verscheuren! Ze zullen heel je lelijk ballonnetje doorprikken en alles tenietdoen dat je mama al ooit tegen je heeft gezegd over talent en showbizzcarriËres! Geloof hen niet, iedereen is mooi, ook jij!’

En dan zie ik het lelijke eendje met een mengeling van woede en huilbui buitenstappen, en net als ik wil roepen dat ze me altijd mogen bellen voor een goed gesprek over hun andere talenten zegt zo’n stuk non-talent: ‘ Als ze me hier niet goedvinden zijn zij slecht bezig, er zijn nog honderden andere mensen die wel doorhebben dat ik echt goed ben! Fuck you, Jan Leyers!’

‘Je bent niet alleen oerlelijk, je bent ook nog eens oliedom, vishoofd!’ roep ik bulderend van het lachen richting scherm.