Ik zat aan de grote lange eettafel van mijn grootouders: tong uit mijn mond, ogen herleid tot spleetjes, zittend op mijn knieÎn, ook al mocht dat niet van mijn grootmoeder (van mijn grootmoeder moet je ‘mooi’ aan tafel zitten, en op je knieÎn is lelijk). Voor mij lag een vel karton met genummerde vakjes op, en daarnaast vormpjes met een paar kleuren olieverf. In een limonadeglas stonden drie gloednieuwe penselen met fijne haartjes en van mijn grootmoeder kreeg ik een grote rol keukenpapier om de penseeltjes mee af te drogen als ik met een nieuw kleur zou beginnen. Ik was klaar voor mijn monnikenwerk: met behulp van de cijfertjes in de vakjes zou ik het portret van een husky tot stand brengen. Want volgens Ravensburger kon iedereen schilderen.

De afmetingen van het vel karton waren betrekkelijk klein. Volgens mijn grootvader was het beter om met een klein schilderijtje te beginnen om te kijken of je het wel leuk vond, en als je het echt leuk vond, ja, dan kreeg je misschien ooit wel een groot schilderij voor je verjaardag. Ik vond het best. Ik concentreerde me een ongeluk om binnen de lijntjes te blijven en nog voor de namiddag voorbij was keek ik recht in de loensende ogen van mijn husky. Mijn grootouders waren het erover eens dat ik heel mooi had geschilderd, en dus mocht ik de husky ophangen in mijn slaapkamer. ‘Kras er je naam maar in.’ knipoogde mijn grootvader. ‘Krassen? In het schilderij?’ ik keek hem verbaasd aan. ‘Alle grote kunstenaars ondertekenen hun werk toch?’ zei hij, terwijl hij het nog natte schilderijtje mijn richting uit duwde. Met de achterkant van het penseeltje schreef ik zo mooi als ik kon KELLY in de natte olieverf. ‘Doe er de datum ook maar bij, zodat je weet wanneer je het hebt geschilderd’ wees mijn grootvader naar een plekje onder mijn naam.

Toen ik maanden later een veel groter kartonnen vel met vakjes kreeg voor mijn verjaardag begon ik er met even goede moed aan, maar een grote boerderij vol dieren en tractors en boeren op het veld laat zich een heel stuk minder snel afwerken. Gelukkig kreeg ik er het gezelschap van mijn moeder bij, die naast mij heel geconcentreerd zat te werken aan een schilderij van een strand, met in de verte hier en daar een boot. ‘Gaan we iedereen kan schilderen?’ zeiden we dan, als we even niks anders te doen hadden.
Mijn schilderij raakte jammergenoeg nooit af, omdat de olieverf na een paar weken was veranderd in harde klodders met hier en daar iets dat op olie leek, en omdat mijn penseeltjes nog maar drie verharde haartjes telden. En omdat ik geen geduld heb voor grote projecten waar geen einde aan lijkt te komen, dat ook.

Gisteren ging ik op zoek naar een nieuw groot kartonnen vel met genummerde vakjes, want nostalgisch als ik ben wil ik dat soort dingen tijdens barkoude winteravonden wel nog eens een kans geven. Niet om het uiteindelijk een plaats in de woonkamer te geven ofzo, want die schilderijtjes blijven objectief gezien allemaal even lelijk, maar gewoon, voor de lol. In de twee gigantisch grote speelgoedwinkels waar ik gisteren doorliep waren welgeteld zes dozen van Ravensburger te vinden, maar enkel als je ongelooflijk goed zocht. En ze leken in de verste verte niet meer op de schilderijtjes die ik vroeger maakte. Lelijke afbeeldingen van bloemen waren het, zonder enig oog voor detail, terwijl dat ooit zo belangrijk was voor de creatieve kleuter in mij. Krabvellen, dat hadden ze wel. Zwarte vellen waarop na even krabben een tekening in zilver te zien valt. Meer geduld kan de jeugd van tegenwoordig blijkbaar niet meer opbrengen op koude winteravonden, want er moet nog gesmst, gemsnd en gexboxd ook, natuurlijk.

Eens de laatste zes lelijke Ravensburgdozen de deur uit lijkt het Iedereen kan schilderen-tijdperk dan ook definitief voorbij. Niet hip en snel genoeg, waarschijnlijk. De kleine Kelly die op 17 maart 1989 haar husky ophing in de slaapkamer bij haar grootouders kan er enkel maar een beetje om huilen.