Het is niet omdat ik me ooit redelijk negatief heb uitgesproken over Eva Pauwels dat ik Ciao Bella geen kans geef. Zo dacht ik gisterenavond plots. Integendeel zelfs, als ik ÈÈn doel heb in mijn leven dan is het wel op de eerste rij staan als Eva zich verslikt in ÈÈn of ander mager programmaconceptje op Kanaal2. En dus telde ik de minuten af.

Het magere conceptje houdt in dat wicked lesbo Eva samen met Ène Joyce (wie? Ow, een Joyce..) door ItaliÎ trekt in een cabrio en daar de dingen zo’n beetje op stelten zet. Althans, dat had ik toch begrepen uit een banner op de website van jim tv. Als ik programmadirecteur was zou ik het concept met een gigantische zwieperd van tafel hebben gelachen, maar een krijsende Eva die je elke nacht smekend op je gsm lastigvalt om eindelijk nog eens op tv te mogen komen kan wonderen doen, zo blijkt.

En dus reden ze door ItaliÎ, ons Joyce (wie?) en ons Eva. We zagen hoe ze in de file stonden en werden nagezwaaid door een bende Italiaanse zonnebrilmacho’s. Een mens zou zich gaan afvragen hoe erg de schoonheid van italiaanse vrouwen achteruit moet zijn gegaan als een lelijk manwijf en een Joyce worden nagefloten in een Italiaanse file. Maar bij dit soort programma’s mag je niet te veel nadenken, natuurlijk. Mijn fout.

Ze reden en ze reden door ItaliÎ en onderweg hield Eva de spirit erin door Joyce te vragen of ze soms tv keek. Tot zover het hoogtepunt van deel ÈÈn. In deel twee begon ik me af te vragen wanneer ItaliÎ nu eindelijk eens op stelten zou worden gezet, en Eva samen met mij, meende ik te zien. Op dat soort momenten is het goed om siliconenborsten te hebben, dat weet het kleinste kind. En zo kwam het dat we Eva plots met ontblote pattaten ( vrij naar Jeff Hoeyberghs) in het midden van een camping vol bejaarden zagen staan. Op stelten, zeg ik je!

Joyce deed ook haar duit in het programmazakje door nog achterlijker over te komen dan Eva Pauwels dat al deed. Er is een onbekende vlaminge nodig die opgediept is uit ÈÈn of ander schoonheidssallonnetje om dat klaar te spelen, en ze deed dat goed. Zo vroeg ze zich luidop af wat gisteren is in het Engels, en gaf ze toe dat ze The Days of Our Lives al niet meer kon volgen als ze het ÈÈn dag had gemist. Laat dit duidelijk zijn, Joyce, en dan liefst voor eens en altijd: daar hebben wij nu eens helemaal geen boodschap aan. Aan de rest van jullie ongelooflijk saaie en hoogtepuntloze roadserietje trouwens ook niet.

Op het einde van het programma belde Eva Pauwels nog even vanuit bad met haar dochtertje. Terwijl de camera ons nog eens een blik gunde op haar mismeesterde ballonborsten zette Eva het op een snikken. Voor ÈÈn keer begreep ik Eva: zelfs intelligente mensen zouden het moeilijk krijgen als ze zichzelf moesten spelen in de meest mislukte reality soap in de geschiedenis der reality soaps.

Ik keek naar het leven van drie meisjes. Het waren drie zusjes, en ze zaten in een treinwagon. Het waren helemaal geen gewone meisjes, dat zag je zo, want gewone meisjes komen niet zo vaak op televisie als ze in een treinwagon zitten. Dit waren drie meisjes met een wel heel speciale verdienste: hun papa was ooit een bekende en geprezen doelman geweest.

Zij waren nooit echt iets noemenswaardigs geweest, en het zag er ook niet meteen naar uit dat dat er snel van zou komen, maar daar leken ze zich geen seconde druk over te maken. De drie meisjes deden om het hardst hun best om met hun getater en gegiechel een close-up van de camera te versieren. Ze hadden namelijk alle drie een heel erg drukke periode achter de rug waarbij ze elkaar niet zo veel hadden gezien. Aldus de weemoedige voice-over.

Meisje ÈÈn had het druk-druk-druk gehad met de zoektocht naar een mediageile aanstaande die voor het oog van heel Vlaanderen een ring om haar voetballersdochtervingertje wilde schuiven. Meisje twee had weinig tijd gehad omdat ze zich had laten bezwangeren door een blonde jongen die ook niet vies was van een zwoele blik in de camera op z’n tijd, en meisje drie zal het ook wel heel erg druk hebben gehad met iets. Waarmee was niet meteen duidelijk, maar haar hond had wel net veertien (veertien!) jongen op Brasschaatse bodem neergeplant, en als je weet dat het beest Angie (met de a van ‘alleej joenge’) heet is dat ook wel iets.. druks.

Na zoveel noeste arbeid hadden de drie zusjes wel een verzetje verdiend, en dat werd een tripje naar Londen met de Thalys en de cameraploeg van het huis. Eens in het hotel aangekomen hadden de drie meisjes reuzelol! Terwijl meisje twee zwanger op bed lag te giechelen sprong meisje drie in pyama en zonder Von Dutch-pet (het leek even alsof de Sint zijn mijter had afgenomen) vanboven op meisje ÈÈn, dat ook al op bed lag.

De aanleiding van dit dolle partijtje dat zijn gelijke niet kende was het feit dat de meisjes veel te veel geld hadden betaald voor ne friet en nen amburger in het hotel. Niemand vroeg hoeveel geld dat dan wel was, want meisje ÈÈn en twee wisten het al en de cameraploeg mocht geen vragen stellen, dat stond zo in het contract. Gelukkig verklapte meisje drie na een paar spannende minuten hoeveel het allemaal had gekost, en toen trok meisje ÈÈn de broek af van meisje drie.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind dat het dringend tijd wordt dat de overleden gewaande evil twin van Sam Gooris zijn opwachting maakt in de show, waarna Carmen wordt ontvoerd door een oliesheik en aan geheugenverlies begint te lijden. Enkel en alleen dan is er nog plaats voor enige vorm van hoop.