Soorten verdriet

‘Veel soorten van verdriet, ik noem ze niet.
Maar ÈÈn, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn, maar het
afgesneden zijn’

Dat zei iemand ooit eens. Ik keek naar AndrÈ Hazes in zijn kist op de middenstip en toen weer naar het publiek: die grote groep allemaal-verschillende-mensen die allemaal op hun eigen, unieke manier verdrietig waren. Ik werd er ook een beetje verdrietig van, en dat vond ik een beetje stom want ik had niet eens echt iets met AndrÈ. Dus beet ik maar op mijn lip en ik wachtte tot iemand van zender zou veranderen.

Dat gebeurde niet. Ik twijfelde of ik het erop of erover vond. Ik heb het altijd een beetje moeilijk met begrafenistranentrekkers, namelijk. Dan zit je al heel de dienst je tranen weg te slikken omdat je niet wil huilen waar publiek bij is, en net als je een hele grote snik hebt weggeslikt, zo hard dat je keelpijn hebt en zo snel mogelijk weg wilt, weg van hier, net dan gooit er iemand ‘Afscheid nemen bestaat niet’ van Marco Borsato op de evangelische cd-speler. En dan krijg ik het gevoel dat ik verloren heb, want ik doe wat van me verwacht wordt: ik huil een potje mee met Marco. Of met Celine. Of soms zelfs met die dekselse Eric Clapton. En ik heb verloren, want ik vind het mooi. Makkelijk, maar mooi.

Dat gevoel manifesteerde zich gisteren ook, toen ik vanonder mijn dekbed een blik wierp op een barstensvol stadion met een kist vol rozen in het midden. Het hoofd van AndrÈ in zwart-wit op een groot scherm geprojecteerd, en daar ergens onder zijn vrouw en kroost, perfect gepositioneerd voor de broodnodige close-ups. Zijn Rachel huilde niet. Dat vond ik goed, want ik huilde ook niet. ‘Niet huilen, Rachel, want ze willen je zien huilen en dat moet je hen niet geven!’ dat vond ik er voornamelijk van.

De rest van het stadion huilde wel: ik zag tranen op veel te oranje fond-de-teint, ik zag stoere mannen met cowboyhoed die probeerden om hun AndrÈ Hazes-sjaal niet in brand te steken met hun zelfgedraaide sigaret en ik zag een heel mooi verdrietig zijnde Paul De Leeuw. Ik kreeg het koud, maar ik huilde niet. Ik keek naar Rachel en Rachel keek terug, met droge ogen. Als ze het straks tijdens ‘Zij gelooft in mij’ droog weet te houden is het ergste achter de rug en mag ze naar huis om uit te huilen, dacht ik, en ik kruiste mijn vingers.

Toen Xander de BuissonjÈ de eerste tonen van het nummer op piano bracht probeerde ik haar terug te vinden in het publiek maar ik vond haar nergens meer. Duizenden verdrietige mensen zongen mee dat ze in hem geloofde, en toen verloor ik weer. Door mijn waterige ogen zag ik dat ze zich nog altijd sterk hield. Ik niet. Ik had het opgegeven en ik vond het mooi.

Reacties

  1. Joeri

    Het was gewoon subliem. Prachtige hommage en een van de mooiste tv-momenten ooit.

    Ik had geen goed oog in de stakingen in Nederland, anders was ik zelf nog in staat geweest om naar de ArenA af te zakken.

    Ik zal Dre missen. Er blijven nog weinig oprechte artiesten over.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>