Ik zat in de zetel en las een goed boek. Op de achtergrond speelde de tv ÈÈn of ander programma over koppels die een appartementsblok moesten verbouwen, maar echt veel bekijks had het ding niet. Ik draaide een blad om, begon aan een nieuwe zin, en toen viel het achtergrondgeluid weg. Ik keek op en ontdekte dat niet enkel het geluid was weggevallen, maar ook het beeld. Het appartementsblokprogramma was opgegaan in grijze sneeuw.

Vroeger zou ik het een ramp hebben gevonden als de tv dienst weigerde. Ik zou verbaasd naar het scherm hebben gestaard, mezelf panikerend afvragend hoe ik dit zo snel mogelijk kon oplossen. Maar de laatste jaren is de belangrijkheid van het toestel zo afgenomen dat ik niet eens een negatief gevoel gewaar werd. Ik was toch niet van plan geweest om er echt naar te kijken.

Ik las verder. Nog twee hoofdstukken te gaan en ik wist hoe het zou aflopen met Emma en Jack. Goed, hoopte ik, maar dat kon je natuurlijk niet echt voorspellen want Emma zou er wel weer in slagen om alles in ÈÈn paragraafje te verknallen. Die gekke, onvoorspelbare Emma toch! Ze was me er toch wel eentje.

Plots ging de bel. Ik keek op mijn horloge en rolde met mijn ogen: wie o wie had er mij zo dringend nodig dat hij me om negen uur ’s avonds uit mijn Emma en Jack-verhaal moest bellen? Op onze met camera uitgeruste parlofoon (want dat hebben we!) zag ik het hoofd van een bejaarde medebewoner in zwart wit. Hij staarde zenuwachtig in de lens. ‘Wat komt die hier zo laat nog bellen?’ vroeg ik aan Youri. Hij wist het ook niet, maar ik kon het hem misschien even vragen. Uit pure consternatie duwde ik op het binnenlaatknopje in plaats van op het ‘wie is daar en wat kom je hier doen?’-knopje. Dammit, nu kwam hij al naar boven zonder dat ik wist waarom, en ik wilde eigenlijk niet dat hij naar boven kwam want Emma zou net Jack’s Schotlandgeheim te weten komen, en ik ook.

De bel rinkelde een tweede keer. Verveeld maakte ik de deur open. Met een verwilderde blik gehuld in zweetparels staarde de bejaarde medebewoner me aan. In zijn handen had hij twee blaadjes die hij klaarhield om in mijn richtig te duwen.‘Hallo?’ zei ik zo verbaasd mogelijk. Daar had hij duidelijk op staan wachten. ‘De tv is kapot!’ zei hij, alsof hij me kwam melden dat er net een vliegtuig in zijn appartement was gevlogen. ‘Ik weet het.’ zei ik zo kalm mogelijk, in de hoop dat mijn kalmte op hem zou afstralen en hij zijn normale ademhaling zou terugvinden. Een stervende bejaarde voor je deur om negen uur ’s avonds, ik zou het niet willen meemaken. Hij luisterde niet eens. Nerveus en met een bloeddruk die overduidelijk in het rood ging ratelde hij door over het beeld dat wegviel, en dat het wegbleef, en dat hij geen tv meer kon kijken en naar niemand kon bellen omdat zijn telefoon het ook niet meer deed en dat hij nu geen tv meer kon kijken en ook niet kon bellen, naar niemand!

‘Onze tv is ook uitgevallen’ zei ik nog eens. ‘Ja?!’ vroeg hij met een blik die zoveel opluchting uitstraalde dat ik er bijna emotioneel van werd. ‘Jep’ zei ik, ‘allemaal grijze sneeuw’ en ik glimlachte kalm. Dat had ik duidelijk niet mogen zeggen, want in zijn ogen zag ik een nieuwe vlaag van paniek opwellen. ‘Maar mijn scherm is helemaal blauw!’ riep hij zwetend. ‘Dan is het niet hetzelfde!’
Ik deed alsof ik alles van tv’s kende en zei dat dat best mogelijk was bij een algemene panne, dat de ene tv blauw wordt en de andere besneeuwd. ‘Dat hangt van de instelling van je tv af’ brabbelde ik met een professionele ondertoon.

Hij duwde de blaadjes in mijn handen. Of ik even naar telenet kon bellen om de storing te melden want zijn telefoon deed het niet meer en hij kon niemand bereiken. ‘Ik bel wel even met mijn gsm’ zei ik, wat nog maar eens bewijst dat ik veel te goed ben, want ik had die tv helemaal niet nodig. ‘Aha, een gsm!’ zei hij veel te samenzweerderig naar mijn zin. Terwijl ik door telenet op een wachtmuziekje werd getrakteerd bleef de man me maniakaal aanstaren. ‘Wat zeggen ze?!’ bleef hij in mijn oor roepen. ‘Wachtmuziek’ sprak ik voor de vierde keer, me afvragend wat Jack nu eigenlijk in Schotland was gaan doen.

Na het telefoongesprek kwam de aap uit de mouw. ‘Het is vanavond juist mijn favoriete liedjesprogramma op Duitsland en ik zie dat graag want ik ben van een oudere generatie’ lachtte hij opgelucht, voor hij weer in de lift verdween. Nadat ik mijn boek had uitgelezen zapte ik nog even naar Duitsland, en ik zag een oude man met valse tanden een saai nummer meelippen over de liefde. Een oud vrouwtje in het publiek liet haar tranen ongegeneerd stromen. Ik beelde me in hoe de bejaarde medebewoner dat ook deed en ik werd overvallen door een Moeder Theresa-gevoel.