We staan voor een schoenwinkel, en worden bijna weggeslingerd door het zenuwachtige geroep en gekwetter van een groepje veertienjarigen. De overenthousiastste van de vijf steekt haar vinger zo cool mogelijk uit richting etalage en gilt dat er daar wel heel hippe schoenen staan. De anderen storten zich tegen de ruit en knikken hyperactief mee, zoals enkel veertienjarige meisjes dat kunnen. Net op het moment dat ik denk dat ze in een gezamelijke yell zullen uitbarsten om zoveel cools hoor ik ÈÈn van de meisjes vragen wat dat eigenlijk betekent, ‘hip’.

Ik draai me om, want dit genante moment wil ik echt niet missen. Even is het stil, maar dan ook echt maar heel even. ‘Hip is met heel veel kleurtjes en al!!!’ roept het overenthousiaste meisje nu nog veel luider, ook al staat het domme meisje dat niet weet wat hip is vlak naast haar. De andere meisjes beginnen allemaal door elkaar te roepen en te lachen en hun hippe (want veelkleurige) armverwarmers goed te trekken. Na drie minuten kijken naar het shopgebeuren van de vijf meisjes ben ik op van de zenuwen. Ik zucht en vraag me af hoe het komt dat veertienjarigen nooit een hartaanval krijgen als ze aan het winkelen zijn.