Vanachter een balie werd ik aangestaard door drie paar bambi-ogen. Ik koos er het toegankelijkste paar uit. ‘Ik heb een afspraak’ zei ik, terwijl ik probeerde te zien wat het bambi-trio eigenlijk heelder dagen moest doen, daar zo achter de balie. Iemand vroeg mijn naam, en toen ik die zo beleefd mogelijk had uitgesproken kreeg ik zowaar een badge met diezelfde naam op. Mijn naam! Op een badge! Dit kon niet anders dan een voorteken zijn.

Ik mocht gaan zitten in de hippe rode zetels aan de ingang, mijn afspraak zou zo komen. Na een kwartier prutsen aan mijn trui zodat ik er mijn badge kon opspelden (mental note: draag nooit meer je hipste wollen trui van pepe jeans op sollicitatiegesprek bij bedrijven die met badges werken) schudde iemand mij de hand en mocht ik meelopen, door een lange gang met deuren zonder namen op. Tijdens deze wandeling begon ik me zenuwachtig te maken omdat mijn zenuwen maar niet wilden komen. Dit zou een belangrijk gesprek zijn, ik wilde deze job doodgraag, en dan was het minste dat ik kon doen toch faken dat ik zenuwachtig was. Het lukte niet echt.

Eens in het sollicitatiekamertje kreeg ik een bundeltje vragen die bij een persoonlijkheidstest hoorden, ik kleurde bolletjes en toen mocht ik babbelen. Over mezelf, over mijn vorige job, over mijn ervaring en over de reden van mijn sollicitatie. Ik kan goed babbelen, en het verliep zodanig naar wens dat ik mezelf zat af te vragen wanneer ik nu eens over mijn woorden zou gaan vallen, of een glas zou omstoten, of onhandig van mijn stoel zou donderen door een verkeerde beweging. Maar de woorden bleven vlot komen, in heel de kamer was geen glas te bespeuren en ik zat op een stoel met armleuningen.

Na het gesprek moest ik nog twee teksten herschrijven op de computer van de sollicitatiemevrouw, en toen was het voorbij. Ze vertelde me dat mijn brief was uitgekozen uit meer dan honderd brieven, en uit pure consternatie knalde mijn badge van mijn trui op de grond. Ze leek het niet erg te vinden. Ik ook niet, want het gaf wat echtheid aan mijn meest vlotte sollicitatiegesprek ooit. En nu: wachten!