Vorige week donderdag, Station Ieper:

Je zult het gewoon nooit anders zien. Een hele avond was ik beziggeweest met het voorbereiden van dingen die ik moest gaan voorstellen. Een soort plan, eigenlijk. Mijn eerste, echte plan. Hoezee! En het zag er best goed uit. Dat vond Youri ook, en dus nam ik me voor om met dat goed gevoel onder de arm richting Kortrijk te sporen. Ik was een vrouw met een plan, en hoeveel zijn dat er uiteindelijk nog, tegenwoordig? Weinig, als het van mij afhangt.

‘Ieper-Kortrijk’ sprak ik de volgende dag tien keer zwakker dan ik het me de avond voordien had voorgesteld door de gaatjes tegen de kaartjesverkoper. Aangezien het zelden of nooit voorvalt dat ik mijn aangeboren schwung verlies bij de aankoop van een treinticketje, was er duidelijk iets loos. Met een trillende hand greep ik het kaartje, ademde diep in en bevend weer uit, en liet me op het eerste het beste stationsbankje zakken. Intussen was de kleur van mijn gezicht van witter dan wit naar een soort doorzichtig groen geÎvolueerd.

‘Het komt wel goed’ sprak ik mezelf moed in toen ik tien uitputtende minuten later op de trein stapte. Ik werd nog bleker. Vier van de zeven wagons bleken gereserveerd voor een groep gillende schoolkinderen op schoolreis. En ik bevond me zo maar eventjes midden in dat zootje ongeregeld. En ik stond godbetert in de eerste wagon, en moest dus all the way naar wagon vijf lopen om van het gekrijs en getier van de kleuters verlost te zijn. En ik wist niet eens of ik daar nog lichamelijk capabel voor was.

Met een protesterende maag en een bonkend hoofd waggelde ik verslagen door de gangen. Nog drie wagons. ‘Chelsea!!! Stop met Casey pijn te doen!!’ Nog twee fucking wagons. In de voorlaatste wagon werd mijn waggel onderbroken door een stoere kleuter die zich in het midden van het gangpad had gepositioneerd: met blinkende ogen en gekruiste armen dacht hij me even te melden dat ik er niet door mocht. ‘Ga weg of ik kots je helemaal onder’ siste ik stil genoeg zodat geen enkele leerkracht het kon horen. Het had effect. Met grote ogen ging het jongentje aan de kant.

Vanaf dat moment stuikte heel mijn planning in elkaar. Tijdens de voorstelling van mijn eerste echte plan verontschuldigde ik mezelf zeven keer om naar het toilet te spurten. Met een bleek gezicht probeerde ik het enthousiasme dat ik er de avond ervoor nog over had te reconstrueren. Het lukte met moeite.
De volgende avond zat ik kermend van de pijn in het publiek van de nieuwste show van Wim Opbrouck. Het etentje achteraf werd voor onbepaalde tijd gecancelled wegens slingerziek.
De planning van de rest van het weekend (broek kopen, Horeca Beurs bezoeken, langsgaan bij ons beider ouders,..) heb ik wonder boven wonder nog afgewerkt, weliswaar terwijl ik mezelf in honderd bochten wrong om te vergeten dat al mijn ingewanden liever waren thuisgebleven.

Ik was van zin om alle uitgestelde plannetjes gisterenavond in te halen, maar de enige activiteit die nog enigzins lukte was kriepen en in bed kruipen. Ziek ben ik, en nog niet lichtjes. Ik denk dat ik vanavond maar eens ga luisteren welk wicked plan de dokter met mij heeft.