Vier mensen. Ze zitten op een bankje. Vanop dat bankje hebben ze uitzicht over heel de grote markt van Ieper. Boven hun hoofden hangt een gedenkteken van toen de Paus eind jaren tachtig de stad bezocht. Dat kun je op deze groezelige foto niet zien, maar het zijn dingen die je als Ieperling weet. Er zijn wel meer dingen die je als Ieperling weet. Wie de man helemaal rechts op de foto is, bijvoorbeeld.

Mijn moeder belde een paar dagen terug. ‘Ik heb slecht nieuws’ zei ze. ‘Of misschien heb je het al gehoord.’ Ik had het nog niet gehoord. Micheltje was dood. Het had in de krant gestaan.

IEPER. Volksfiguur ,,Micheltje” Pipelers overleden

“In Ieper is dinsdag Michel Pipelers overleden, beter gekend als ,,Micheltje”. Hij werd 54 jaar.
Micheltje was een Ieperse volksfiguur en bracht kleur in het straatbeeld. De zitbank onder het Nieuwerck op de markt was zijn vaste stek. Bij officiÎle plechtigheden op de Grote Markt durfde hij soms ludieke commentaar geven. Soms riep hij de Ieperse jeugd na met termen als mokske , broere of keptje .

Geregeld stapte hij ook het stadhuis binnen om melding te maken van zaken die verkeerd liepen.”

Daar staat het dan, zwart op wit. Dat Micheltje, de Ieperse volksfiguur, gewoon dood is. Al was hij natuurlijk meer een stadsgek, maar dat zeg je niet over doden. Dat de kans dat er nog een nieuwe anekdote over Micheltje aan het collectief geheugen van heel wat stadsgenoten wordt toegevoegd, dat die kans simpelweg onbestaande is.

Ik werd er stil van. Youri ook. Toen hij in Ieper kwam wonen heb ik hem elke anekdote verteld die er te vertellen viel over Micheltje. Mijn moeder vertelde hem dan weer haar anekdotes over Micheltje, en toen we een paar maanden geleden bij mijn vriendin gingen eten kwamen er weer een hoop fantastische Micheltje anekdotes bij.

Over hoe je hem altijd wel ergens tegenkwam in ’t stad, een arafatsjaal om zijn hals en een halve liter bier in zijn hand. Hij was meestal alleen, maar praatte alsof hij vergezeld was van een hele groep vrienden. Als hij je in de gaten kreeg dan riep hij je, met zijn vreemde met franse woorden doorspekte accent. ‘Moksje, comment Áa va?’ Even later zette hij dan vaak een dansje in met een denkbeeldige vrouw.

We vertelden over die keer dat hij tijdens het stadsfestival plots heel kwaad werd op zijn denkbeeldige hond die langs de verkeerde kant van een lantaarnpaal was gelopen, waardoor zijn denkbeeldige leiband verstrengeld was geraakt. Of hoe hij ooit, op een warme zomerdag, languit in het midden van de markt ging liggen met zijn eeuwige blikje bier in de hand, roepend naar de omstaanders dat het net de cote d’azur was. Daar moesten we allen smakelijk om lachen. Het was Micheltje ten voeten uit.

Als er een belangrijk evenement was in Ieper dat werd opgeluisterd door een fanfare, dan mocht je er donder op zeggen dat Micheltje zichzelf uitriep tot de ‘leider van het orkest’. Of het nu voor de engelse koningin of de eerste minister van Ierland was, Micheltje liep wild gesticulerend op kop, af en toe naar het publiek roepend dat de duitsers op komst waren.

Toen Youri en ik gisterenavond in bed lagen moest ik plots lachen. Ik was nog een anekdote vergeten te vertellen. Over die keer dat ik wilde oversteken en van ver een soort gebrul hoorde. Toen ik opkeek zag ik een auto de bocht indraaien, met Micheltje die roepend door het autoraampje hing, een voetbalsjaal in de hand. Ik denk niet dat Micheltje naar het voetbal keek. Volgens mij was hij gewoon opgepikt door een nietsvermoedende chauffeur die hem een lift wou geven. Hij riep alsof zijn leven ervan afhing, en misschien deed het dat wel, want Micheltje was iemand die bitter weinig had om voor te leven.

De laatste keer dat ik hem zag was eind augustus, tijdens een muzikale avond op de markt. Ik wees hem al van ver aan, zodat Youri eindelijk kon zien over wie ik al die tijd zo lyrisch had verteld. ‘Ik ben blij dat ik hem nog eens heb gezien’ zei Youri gisterenavond. ‘Ik ook’ lachtte ik, ‘maar het is verschrikkelijk jammer dat het de laatste keer was.’