Als kleine lilith was er ÈÈn zinnetje dat bij mij altijd op de loer lag. Sterker nog, als ik als kleine lilith mijn mond opendeed was de kans enorm groot dat dat ene zinnetje eruit kwam. ‘IK VERVEEHEEL ME!!’

Ik verveelde me niet alleen als ik niks te doen had. Vaak verveelde ik me ook als ik wel iets aan het doen was. Dan zat ik me gezellig te kleuren in mijn kleurboek, of een boek te lezen, en plots kwam het op. ‘Mamaaa! Ik verveel me!’ ‘Ga dan buiten spelen ofzo’ zei mijn moeder. ‘Of maak je huiswerk’. Diep vanbinnen wist mijn moeder al op voorhand dat ik geÔrriteerd zou terugroepen dat ik daar geen zin in had. Want soms zei ik ook gewoon dat ik me verveelde omdat ik anders niet wist wat zeggen. ‘IK VERVEEL ME!’ was gewoon mijn allerfavoriete zinnetje als kind, en het was niet de bedoeling dat iemand een oplossing zocht als ik het uitsprak.

Toen ik vanmorgen nog slaperig in mijn hoofd overliep wat er nog allemaal moest gedaan dit weekend en we daarna van de post naar de supermarkt naar de dierenwinkel naar huis kwamen gespurt om te beginnen met alles hier een beetje op orde te krijgen was er maar ÈÈn ding waarnaar ik echt verlangde: een weekend gevuld met eindeloze verveling. Of een hele week, for that matter.