Het plan was fantastisch: ik zou voor de helft van thuis uit werken. Een computer was er al, en veel meer dan dat was eigenlijk niet nodig. Ik kon dus gewoon direct beginnen! Dacht ik dus.

Tot ik na een paar dagen sukkelen met blaadjes en tijdschriften die maar niet op mijn klein IKEA-bureautje pasten besefte dat ik iets heel belangrijks vergeten was: plaats. Want dat had ik dus niet. Frustrerend!

En dus haalden we deze namiddag bij meneer IKEA een ander bureau. Zodat ik van veel te klein naar luxueus groot ben geÎvolueerd in no time. Hieperdehiep voor grote bureaus en de kleine meisjes die eraan mogen zitten!

‘Ik denk dat heel het gebouw vannacht heeft kunnen meegenieten van je ademhaling, dinge’ zegt Youri slaperig. Ik schraap mijn keel om te antwoorden dat ikzelf niks heb gehoord en ik voel dat hij ontstoken aanvoelt. Ontstoken met witte vlekken. Dat is de laatste dagen meer regel dan uitzondering, en om het af te maken brengen mijn longen bij het wakkerworden het geluid van een cappucino-apparaat voort. Lekker is dat!

‘Ik weet het’ antwoord ik, terwijl ik blozend wegduik onder mijn dekbed ‘maar ik ga echt echt stoppen!’ Erewoord!
Dat zei ik een paar maanden geleden ook al toen ik me vol overgave stortte op Allen Carr’s ‘stoppen met roken’. Elke dag vertelde ik Youri hoeveel gelijk die knakker had: roken was gewoon stom en slecht en te belachelijk voor woorden, but hey, ik moest blijven roken tot ik aan het einde van het boek was gekomen. Allen zei het, en Allen kon het weten. (zelf kettingroker geweest, vijf pakjes per dag, conditie: nul de botten! En zie hem nu gaan!)

Ik verslond het boek. En ik bleef roken, maar alleen omdat het moest van Allen, want ik begon roken steeds viezer en viezer te vinden. ‘Jamaarja’ zei Allen, ‘Roken ga je! Want als je nu stopt ga je nooit de hele boodschap van mijn boek meekrijgen. Hier, een sigaret!’ In amper vijf dagen las ik het boek uit. Of beter: las ik het boek bijna uit. Want ik was Allen te snel af, waha! Mijn vriendin en ik hadden vals gespeeld: zij vertelde me hoe het boek afliep. Dat je al je sigaretten in de vuilnisbak moest gooien en stoppen met roken. As if! Die kerel wist zeker niet hoeveel je tegenwoordig betaalt voor een pakje sigaretten? En daarbij: ik wilde gerust stoppen, maar de gedachte dat ik nooit nog op mijn gemak een sigaret zou mogen roken was te ondraaglijk voor woorden. Ik liet de laatste pagina op laffe wijze voor wat ze was. Beter geen einde dan een slecht einde, vond ik.

‘Beter roken dan minderen!’ had Allen gezegd, en dus bleef ik maar roken. Wat ik me de laatste weken dus elke morgen beklaag. Want voor het eerst in mijn lange, met bloed/zweet/tranen-opgebouwde rokerscarriËre ondervind ik er last van. Gelukkig was daar Marijn Devalck op mijn tv! Marijn Devalck beloofde om me te helpen. Meneer Boma hemzelve zou van een toren springen als ik zou stoppen met roken. Dat moest hij me geen twee keer beloven, en dus trok ik vanmorgen naar de kom op en stop! website van Kom op tegen kanker. Ik klikte op de “Test hier hoe verslaafd je bent!”-link, en na een testje met een paar vraagjes zat ik bang de uitslag af te wachten. Maar hey, ik moest het onder ogen zien. Het was een nieuw begin! Er was nog niks verloren! Enzovoort enzoverder.

En toen verscheen mijn resultaat:

Fagerstrˆm test

U bent niet afhankelijk van tabak.

Wat moet ik hiermee, tv1? Jullie taak is om mij bang te maken met vieze prentjes van longen vol bruin slijm en zwarte gaten enzo. En grijze tanden met oranje bobbelig tandvlees. Maar zelfs dat niet! Alleen een stom zinnetje op een wit blad, waardoor ik me nu nog stommer voel. Als je verslaafd bent heb je tenminste een excuus.

Ik vind dit eigenlijk best een leuke periode. December in het algemeen dan. Warm ingeduffeld langs de schaatsbaan wandelen met de geur van gluhwein in je neus. Door een kerstman aangesproken worden die je probeert te overtuigen van de gezelligheid van ÈÈn of andere kadobeurs die een paar meter verderop aan de gang is. Op perron vijf horen hoe ze ‘Last Christmas’ van Wham! in een stationsmuziekkleedje hebben gegoten. En meemompelen vanonder je sjaal, natuurlijk. (‘Someone special, special…Ahahahaaa…’) Leuk leuk leuk is me dat allemaal, zeg! Het lijkt wel kerst!

Maar hetgeen waarop ik me elk jaar het meest verheug in deze aanloopmaand zijn de zinnen. Op gerecycleerd papier. De zinnen uit de kerstmenu’s van de locale reclameblaadjes. Het zijn niet eens echt zinnen, het zijn literaire hoogstandjes die de werken van Hugo Claus doen verbleken. En ik verslind ze.

Traiteur ’t Fijnproevertje:

*Mousse van bosduif en “gelakte” muskaatdruifjes op een bedje van mesclum, besprenkeld met een fruitige toets.
Er moet een reden zijn dat gelakte tussen aanhalingstekens staat. Hier is over nagedacht, dat zie je direct. En dat is het mooie. Samen met dat bedje van mesclum kan dit niet anders dan een culinaire verrassing zijn. Het kan natuurlijk ook dat je gewoon duivenpatÈ op je bord krijgt met drie druiven op een hoop groene kruiden, overgoten met fruitsap. Het kan, maar het moet niet.

*Kalkoenhaasje op de wijze van ’t Fijnproevertje op een bedje van geglaceerde wintergroentjes “geparfumeerd” met spekjes. Aardappelbereiding naar keuze.
Bij ons thuis heet dit gerecht gewoon kalkoen met witloof en puree.

Restaurant ’t Zweerd:

*Waterkersroomsoep geassocieerd door gefrituurde tongreepjes en gegrilde st-jakobsschelp.
Ik associeer dit gerecht door vissoep. En u?

*Royaal koud fantasiebuffet bereid met het fijnste uit hemel, zee en aarde.
Het fijnste uit hemel, zee en aarde. Gevogelte, vis en champignons, dus.

Ik vind het fantastisch allemaal. En toen had ik een kleine bedenking: zou het leven niet zoveel prettiger zijn als een kleintje met mayonaise en een viandel voortaan op het menu stond als Knapperige worst van slachtafval in een sausje van ei en zijn mosterd op een mozaiekje van gefrituurde aardappelreepjes in zijn jasje van karton?

Er is een markt voor, dat weet ik wel zeker.

Met dank aan amazon.co.uk voor de fantastische service (as usual) en aan de schrijver van dit boek voor de uitermate nuttige tips.

Tot morgen!