The nightmare before Christmas

Ik ritste de kattendraagtas open en keek gloeiend van trots de ruimte in. Tergend traag sleurde hij zich uit de tas en in de woonkamer. Hij zag het niet. Maar hij herinnerde zich de keuken. En dus liep hij ernaartoe. Hij zag het nog altijd niet. Met lichte knipogen en hoofdwenken probeerde ik zijn ogen in de door mij gewenste richting te doen kijken. Knipoog hoofdwenk knipoog. Hij zag het.

‘Mooi hÈ’ zei ik terwijl ik probeerde om te stoppen met knipogen en wenken. *** eens ik een nieuwe vorm van gelaatsexpressie bij mezelf ontdek blijf ik er namelijk altijd veel te lang mee doorgaan, weet ik uit ervaring. Dan zit iedereen al lang weer naar Mooi en Meedogenloos te kijken en blijf ik honderd keer na elkaar mijn wenkbrauw op en neer bewegen als Ridge. Of Eric. Afhankelijk van wie net heeft ontdekt dat Brooke overspel pleegt met zijn vader ofte zoon. ***

‘Het is een kerstboom’ zei ik. Ik keek hem lang aan, tot ik zeker wist dat mijn woorden goed waren doorgedrongen tot zijn kattenhersens. ‘Daarmee vieren mensen dat Jezus geboren is in een stal.’
‘Kan hij praten?’ vroeg Bill. ‘Toch niet als ik erbij ben’ antwoordde ik terwijl ik mijn handen door een bos engelenhaar liet gaan. Vredig keken wij malkander aan onder het gefonkel van de kerstverlichting. Hadden wij toen onder een mistletoe gestaan, ik had hem gekust.

‘Wohow, what the fuck zeg?!’ doorbrak Bill het wondermooie moment. ‘Nee serieus lil, what the fok?! Nog voor ik hem van antwoord kon dienen vatte Bill een geweldige hardlopersaanloop aan, in het midden van de woonkamer zo maar eventjes. ‘Wiiiiiii’ was het laatste dat ik hoorde voor ik hem in een gigantische wolk valse sneeuw zag verdwijnen, die speciaal in onze coca cola-koelbox was gedrapeerd voor de gezellugheid enzo. In de verte hoorde ik hoe een klein kerstballetje het begaf.

Geen engel zong een lied toen ik hem vol ongeloof aanstaarde, noch daalden vurige tongen neder. Met een pels volgeplakt met valse sneeuw stapte hij triomfantelijk de koelbox uit, in een grote berg van nog meer valse sneeuw.
Je kon het niet enorm goed zien ofzo hoor, maar ergens, rechts aan mijn wenkbrauw, kon ik een lichaamsfunctie spastisch voelen samentrekken.

Reacties

  1. ishku

    Ik eis een boek: ‘Het koppel en de kat.’

    En ze praat! Dat maakt het anders dan alle andere boeken! Ja! Ik zie het zo voor me..

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>