In het midden van de kamer stond een lange tafel, en zo goed als alle stoelen rond die tafel waren bezet door mannen met een baard. Zij staarden naar mij. Ik keurde hun baarden. Zij staarden nog steeds. Samen met Youri (die zo hard opviel door zijn onbedekte babywangetjes dat ik me ongemakkelijk voelde in zijn plaats) zocht ik een stoel uit. We gingen helemaal vooraan zitten, vlak bij een wit doek dat tegen de muur hing, en toen ging het licht uit. Drie uur later werd ik wakker in het ziekenhuis.

***Neen hoor, natuurlijk niet. Dat van het ziekenhuis was een grapje, maar het licht, dat ging dus daadwerkelijk uit. Lees vooral verder, dan weet u dra waarom dat zo kwam.***

‘Mijn collega Rudy zal nu wat uitleg geven over de amfibieÎn’ zei iemand die hoogst waarschijnlijk bij deze Rudy in kwestie werkte. Hij had een baard en een lap-top. De collega van Rudy, that is. Rudy zelf had enkel een snor en hij mocht alleen kijken naar de lap-top. De collega van Rudy duwde op een knop op de lap-top, en Rudy begon te spreken. Ik keek onder tafel maar zag geen kabels lopen van Rudy naar de lap-top. Dit moest dus wel een draadloze Rudy zijn. De collega van Rudy duwde weer op een knop, en op het scherm naast ons verscheen een gigantische foto van een enorme pad.

Ik voelde een rilling down my spine lopen. Ik heb niks tegen amfibieÎn, maar ze moeten met hun vieze wratten wegblijven van witte doeken naast mij. ‘Kikkers hebben geen wratten en padden wel’ zei Rudy. Ik dacht aan alle dingen die ik nu had kunnen doen als ik niet zonodig de paddenfluisteraar had willen ontmoeten. Hups door een weide lopen op blote voeten. Met mijn nagels gaatjes maken in de stengeltjes van madeliefjes. Er andere madeliefjes doorhalen. Hups door een weide lopen met madeliefjes in mijn haartooi. Zoveel mooie dingen, waarover ik had kunnen zingen. Dan moet je het nog niet eens gedaan hebben, maar weten dat je het kunt, dat is al een oneindigheid waard.

Rudy vertelde iets over de verspreidingsgraad van groene kikkers, en gaf daarna een quasi onzichtbaar knikje. Zijn collega drukte op het knopje. Op het scherm verscheen een foto van een weids weiland. Ook dat nog. Wezenloos diepte ik een balpen en notitieboekje met gekleurd papier op uit mijn handtas. Ik wist niet wat ik moest noteren, maar man man man, dit was me het conferentiezaaltje wel! In grote letters noteerde ik ‘DE PADDENFLUISTERAAR 2005’ op een geel notitieblaadje. Ik keek naar het blaadje. Ik keek naar het scherm en vroeg me af of ik het niet beter op een groen blaadje had geschreven vanwege de link met de natuur. Ik kuchte en doorschrapte 2005. Tijdlozer kon een onderwerp niet zijn. Het meisje naast mij noteerde driftig de eigenschappen van de kamsalamander. Ik keek op en voelde hoe mijn adem stokte. Ik keek recht in de ogen van de paddenfluisteraar.

*wordt vervolgd*