Als kind waren er twee dingen die ik vaak deed: me vervelen en naar video’s kijken. En meestal was het ene dan ook nog eens het rechtstreekse gevolg van het andere, want zo simpel zaten de jaren tachtig dan weer wel in elkaar: je vervelen, spandex koersbroeken dragen en kijken naar videobanden, daar ging het uiteindelijk in the end toch allemaal om. Wij hadden thuis geen hele collectie video’s zoals mijn verwende nesten van vriendinnen, wij hadden er welgeteld twee. Maar gelukkig wel de twee allerbeste video’s die ze ooit hebben gemaakt: Hector en Peter en de draak.

De rolverdeling in mijn kindertijd ging als volgt: mijn broer wilde immer naar Hector kijken, en ik smeekte altijd om Peter en de draak te mogen zien. Dus dan kregen we ruzie, mijn broer en ik. Na al die jaren besef ik dat het gewoon een leuk excuus was om ruzie te maken, want ik hield ook van Hector, en mijn broer vond Peter en de draak ook leuk, dat weet ik wel zeker. Maar goed: ik koos altijd voor Elliot, mijn allerfavorietste draak ooit. Hij had het hoofd van een kameel en de nek van een krokodil. Hij was tegelijk een vis en een zoogdier en hij had de oren van een koe. Ik vond Elliot fantastisch, en ademloos keek ik honderden keren na elkaar hoe hij met zijn vriendje Peter door Passamaquoddy vloog. Elliot getekend, Peter echt.

En misschien had ik dat verhaaltje moeten vertellen toen ik deze middag met tranen in mijn ogen op de trein zat en de verbaasde blikken van mijn medereizigers probeerde te ontwijken. Maar hey, op mijn iPod kwam tante Nora voorbij, die zong van “I’ll be your candle on the water”. En net toen ik alles weer had weggeslikt klonk “Razzle Dazzle Day” door mijn oortjes. Het was lang geleden dat ik het nog zo moeilijk had gehad.