“Ik haal hem. Ik haal hem. Ik haal hem.”

Terwijl ik met dappere edoch relaxt ogende tred in een tunnel onder de grond liep sprak ik mezelf alle mogelijke moed in. “Links rechts links” zei ik. “Ziggezagge ziggezagge! hey hey hey!” zei ik, en ik zwaaide met een denkbeeldig vuistje naast mijn slaap.
De plotse beslissing om het niet op te geven en te proberen om toch nog deze trein te halen zorgde voor een licht gevoel in mijn hoofd. Ik zag alles en iedereen flou aan me voorbijgaan, zoals in dat clipje van 2 become 1 van The Spice Girls, waarin Posh Spice een hertenjong flou aan haar ziet voorbijgaan. Plots voelde het helemaal aan alsof ik in een girls band zat en last had van een beetje runner’s high. En dan was ik nog niet eens op perron vier.

Hoe ik de trap op ben geraakt, ik weet het niet meer, maar plots stond ik oog in oog met de wachtende trein. De deuren stonden nog open maar snel beslissen was desalniettemin de boodschap. Mijn hart begon luid te bonken: moest ik naar een linker-rechter of midden-wagon stappen? En had ik daar nog tijd voor? Hoe lang had ik nog?! Ik had echt wel geen tijd te verliezen, dat voelde ik aan de sfeer op het inmiddels lege perron. Ik koos links, zette het op een snelstappen en sprong uiteindelijk met kuiten vol melkzuur in de eerste de beste linkse wagon.

Ik keek naar mijn horloge: nog een halve minuut voor vertrek! Hehe! Achter mij hoorde ik nog mensen de trein opstappen. Ze zagen er rustig en beheerst uit, in tegenstelling tot ikzelf, bij wie het hart in de oorlellen klopte. Zo close bij mijn trein missen was ik gewoon nog nooit geweest. Hoe iedereen zo rustig zo dicht bij het missen van een trein kan blijven, ik snap er simpelweg geen jota van. Het getuigt niet alleen van heel weinig respect voor het werk van de aan zelfmoordenaars blootgestelde treinbestuurders, het is ook nog eens sociaal storend. Want dan heb je een plaatsje gezocht in de wagon, al je spulletjes uitgestald op het tafeltje en denk je ‘dit plaatje is compleet’, en dan stapt er weer zo’n respectloze telaatkomer de wagon in die per se naast je wil komen zitten. Ja zeg sorry, eerst komt alles maalt, vind ik.

Maar nu was ik dus zelf sociaal storend. Nu moest ik het plaatje verstoren. Ik probeerde niet op te vallen en hield mijn adem in terwijl ik mezelf naar het enige lege plekje in de wagon bewoog. Stilletjes liet ik mezelf neerzakken in de groene zetel. Op het allerlaatste moment stootte ik daarbij per ongeluk met mijn knie tegen een knie die tegenover mij zat. Aan de knie hing een baardig lichaam dat plots de diepste zucht uitstootte die ik ooit had gehoord. “Grrrrrmhhhhhmzzzzssssst” zei de baard. Ik keek hem aan en besefte dat dit wel eens een heel erg lange treinreis kon worden.

The End (maar nog niet helemaal!)