ìLilithî, vragen mensen mij soms ìhoe is jouw relatie met Youri nu eigenlijk echt? En zijn jullie heus zoín droomkoppel als wij al jaren stiekem vermoeden?î
Kijk, op dat soort vragen antwoord ik graag. Dat je je van het ene moment op het andere compleet opgekikkerd voelt omdat je over jezelf mag vertellen zonder opdringerig over te komen, heerlijk is dat! En niet alleen over mezelf, maar ook nog eens over mijn relatie. Wat nog maar eens bewijst dat die geruchten over mijn vermeende egocentriciteit volledig uit de lucht gegrepen waren, en waarschijnlijk afkomstig van mensen met een pak minder views en zonder relatie. Dat heb je dan weer wel.

ìIk heb een goede relatieî, zou ik dan met een minzaam glimlachje gezegd hebben. Like Jesus to a child. (by the way: wat een aandachtshoer, die George Michael. ëIk ga weg hoor, ik ga nu echt weg hoorí, terwijl het kleinste kind kan zien dat het zijn ultieme poging is om nog eens op tv te komen. De afscheidscadeautjes zullen nog niet goed en wel zijn uitgepakt en daar komt de compleet nutteloze come-back er al aan, net als bij Gella Vandecaveye. Gella, die volgens mij al jaren een trouwe George Michael-fan is en nooit afstand heeft kunnen doen van de strooien Wham-kuif die ze zich tijdens hun afscheidsconcert liet aanmeten. Ga die Hella.)

ìJep, mijn relatie is goedî, zou het uit monde van mij hebben geklonken. Tenminste, als jullie het mij voor het blogverlof hadden gevraagd. Voor het blogverlof was alles nog helemaal koek en ei tussen ons, namelijk. Youri en ik renden hand in hand over groene heiden en langsheen berg en dal, bloemen in ons haar en schaterlachend om een occasioneel langshuppelende berggeit. Dat kwam: de plannen voor het riediesaainen van tales from the crib waren toen nog best vaag. Wij waren er voor het blogverlof van overtuigd dat grootse dingen ons deel zouden zijn, en dat we saampjes dit blogje wel eens zouden wassen. Maar goed, toen kwam de realiteit plots vanachter een groen heuveltje in ons gezicht gevlogen. Toen werd het dus serieus.

ìWat wil je dan concreet, dinge?î vroeg Youri mij dan, iet of wat ongeduldig wordend.
ìIk heb het toch al gezehegd?î rolde ik dan met mijn ogen.
ìEen beetje vrolijker, en meer kleur en roze maar niet te roze is niet concreetî, zuchtte Youri dan. ìWaar wil je wat?î
ìJij bent de webdesigner!î, riep ik dan uit.
ìMaar jij vindt de dingen die ik voorstel nooit goed!î sprak my darling webdesigner dan verontwaardigd.

En gelijk had hij! Dit scenarie herhaalde zich gedurende twee weken om de drie dagen, telkens we ëeven zouden kijken voor de blogí. (scenarie ja. scenarie is een leuk woord.)

En dus houd ik mezelf persoonlijk responsabel voor het feit dat tales from the crib nog eventjes doormoet in het oude jasje. Ik ben ook verantwoordelijk voor het feit dat Youri er geen datum meer op durft prikken omdat hij mijn blogswings niet kan voorspellen. Maar, en dat is nog veel sjieker: het ziet er achter gesloten deuren echt al allemaal heel mooi uit, de v2.0 van dit blogje, en ook daar heb ik dingen mee te maken, vind ik.

Ik geef hem nog een week.
Onze relatie geef ik na het overleven van deze crisis nog jaaaaaaren.