‘In het gemoedelijke dorpje Waterloo (op 10 minuten met de wagen) zijn veel boetiekjes te vinden’, las ik met voldoende gevoel voor drama voor uit het boekje van het Chateau. Hierbij wentelde ik languit op het kingsize-bed van het hotel en liet ik een gratis verkregen superzacht pantoffeltje met ‘St-Martinshotels’ op aan mijn teen slingeren. ‘Alsook staat er een leeuw van Napoleon op een hoge berg’.
Ik keek betekenisvol op. Het laatste deeltje had ik er namelijk stiekem ter plekke bijverzonnen om het geheel wat meer cachet te geven en te verdoezelen dat ik enkel nog oog had voor het onderdeel ‘shopping’ in de hotelgids. Het was zaterdag en ik kon wel een nieuwe broek gebruiken.

Youri en ik waren er beiden nog nooit geweest, in Waterloo, en daar hadden we niet direct onoverwinbare hartepijnen van. Ik geloof dat je wel kan zeggen dat Waterloo ons al onze levensjaren redelijk ijskoud had gelaten. Maar nu stond het dus in het boekje. En dus reden we een kwartiertje later opgewekt en wel richting boetiekjes, leeuw en ongelooflijke kutstad die Waterloo bleek te zijn. Het was dat, of het plannetje dat we in het hotel hadden gekregen was vervaardigd door een dikke vette leesblinde dommerik.

Eerst vonden we de leeuw niet.
‘Volg CENTRUM’ zei ik. (voor de winkels dus, stiekemerd die ik ben)
‘CENTRUM CENTRUM!!’ wees ik bij elk bordje dat ons pad kruiste en waar centrum opstond.
‘Maar de leeuw is niet in het centrum’ zei Youri, terwijl hij onze bolide langs lelijke gebouwen stuurde.
‘Hoe weet je het wel? En wat is er te doen aan die leeuw behalve een berg ofzo?’
Youri begrijpt mij, en dus reden we even later weg van de vermoedelijke locatie van de leeuw en hop naar het centrum. Het centrum van Waterloo, dat bij nader inzien niet eens bestond. Behalve als een centrum in de walen gewoon een lelijke stinkende straat is met zeven pittakoten en een Etam, zonder parkeerplaatsen. ‘Dit is geen gemoedelijk centrum’ fluisterde ik naar Youri, die alle moeite van de wereld aan het doen was om geen drie sans-uniquen tegelijk in te rijden. Voor mij hoefde het niet meer. Voor hem ook niet. Wij zouden de terugweg aanvatten en hier nooit meer over spreken. Tot!

Een leeuw doemde op in het tegenlicht van de verzengende zon. Onder de leeuw een berg. Voor ons plots weer een zee van mogelijkheden. We parkeerden onze wagen. We waren gelukkig. We wisten nog niet dat een akelige, dwangmatige ouderling ons pad zou kruisen. We wisten nog zoveel niet.

>>wordt vervolgd<<