‘En ik heb groooot nieuws!’ zei vriendin J.
Ze is zwanger, dacht ik. Het is een erg vreemde gedachte, dat vriendin J. ooit zwanger zou zijn, maar iedereen in mijn omgeving is zodanig zwanger dat ik er niet van zou opkijken als mijn vader ook plots zou melden dat hij zwanger is. Zo’n gewoonte is het dus al geworden, voor mij dan. En dus kon vriendin J. er ook wel nog bij. Geen punt.

‘We hebben een huis gekocht!’ riep vriendin J. terstond door de telefoon. Voor de baby natuurlijk, dacht ik. EN IS DAT WEL ZO’N GOED IDEE, LUID ROEPEN MET EEN BABY IN JE BUIK?!!! Waarna het vijf minuten duurde om te beseffen dat er geen baby was, maar dus wel een huis. En een tuin. ‘Om in te barbequÎen’ straalde vriendin J. door de telefoon. Leuk was dat, hoor. Dat dat dus gewoon kon, een huis kopen. En dus moest ik ook een huis. Appartementen zijn zo 2003, vond ik trouwens al wel een paar weken. Een huis, dat is het nu weer helemaal. Mijn koninkrijk voor een huis, want het is ook zoveel meer dan een huis. Een huis is ook een hond. En gras. En ’s avonds buiten zitten in je eigen gras naast je eigen hond. Wauwie.

Gelukkig kon ik Youri snel overtuigen van het feit dat er niks mis is met het concept ‘huis’. Stiekem denk ik dat hij ook al een paar weken doorhad dat appartementen niet meer zijn wat ze ooit geweest zijn. Zodoende zijn we onszelf sinds dat moment aan het treejnen op het speuren naar witte bouwvallige hoeves in de streek van heuvelland ende Ieper. Dat ging goed, hoor, want het was enkel maar speuren en niks meer. Vrijblijvend speuren, voor binnenkort misschien maar vooral eventueel.
Toen we na zo’n vrijblijvend speurtochtje terugkeerden naar het appartement waarvan we in ons hartje al afscheid aan het nemen zijn (eventueel!) sloeg het noodlot toe.

‘Die man lijkt op Ivan Devadder’, zei ik.
‘Die man is Ivan Devadder’, zei ik.
‘YOURI IVAN DEVADDER IN ONZE STRAAT!! MO GOW OE KAN DA NU?!’, wees ik geshockeerd naar Ivan Devadder, die zich nu op slechts enkele meter van de voordeur van de crib bevond.
Ook Youri keek nu naar Ivan Devadder en beaamde dat het echt wel Ivan Devadder was die daar casual liep te wandelen bij onze voordeur.
Ik belde naar mijn moeder. Mijn moeder begreep de ernst van de situatie, maar kon er toch nog een vadderifanclubmopje uitpersen. Twee dagen later vernamen wij dat Ivan Devadder hemzelve ergens in Ieper een appartement heeft gekocht.

Wel.
Dat verandert de witte bouwvallige hoeve-situatie natuurlijk weer helemaal, niewaar.
Al was het maar omdat ik vriendin J. in deze toch wel eventjes te snel af ben op presentatorisch gebied, qua neighbourhood. Aha! Hahaha!