Het was nog niet erg genoeg dat mamie en ikzelf het in onze bol hadden gestoken om te gaan fitnessen. Dat we ergens diep vanbinnen hadden toegegeven aan het malle idee dat ook wij strak in het vel konden zitten, als we maar elke week als een stelletje malloten in een trainingsbroek zouden rondhuppelen op een houten vloer. Dat was echt nog niet erg genoeg. Nu moesten we ook nog eens gaan kiezen waar we zouden gaan huppelen. Ieper telt twee fitnesscentra namelijk: dat op 15 meter van de crib, en dat op 850 meter van de crib. De keuze was dus snel gemaakt, want ik wil gerust wel mijn ass in shape werken, maar enkel als ik er niet te ver voor moet lopen.

Mamie en ik wandelden atletisch richting het fitnesscentrum op 15 meter van de crib. Onderweg deed ik af en toe een stretchbeweging op een losstaande vrachtwagen of een achteloos opgestelde vuilnisbak. Ik vind: qua stretching kan een mens simpelweg niet zeker genoeg zijn, en zeker niet de eerste keer. Volledig opgaand in het stretchen waren wij ondertussen aan de grote houten poort van het fitnesscentrum aangekomen. Hier zou ik dus mijn spierloze lichaam omturnen in een kathedraal van strakheid. Dit was het, en diep vanbinnen voelde ik plots al dat ik hier niet meer weg te branden zou zijn. Ik wierp mijn moeder nog een laatste bemoedigende blik toe, en hup, daar gingen wij al, de gang door richting waar naar alle waarschijnlijkheid de infobalie zou zijn. Ach, de infobalie, met de obligatoire bodybuilder, zijn blonde madam en energydrinks aan 3,40 euro ’t stuk.

Het ware mooi geweest qua begin van een sportieve carriËre, maar niks van dat. Wij keken rond. Op de toestellen zaten kinderen hun kinderkonten in vorm te fietsen. Achter de balie stond niemand. Rechts van ons stond een schrikbarende hoeveelheid bodybuilders mean te doen aan de optrekbaar, waaronder W., het magere jongetje dat in het zesde middelbaar naast mij zat en waarop vriendin J. smoorverliefd was geweest. Onder zijn t-shirt rolden zijn gigantische spieren zo hard dat het een beetje vies was, zo vond ook mijn moeder. Blozend wendden wij de blik af. Tien minuten later stonden we er nog steeds. Niemand leek van plan om ons te informeren. Wij waren het zat! Wij gingen naar het fitnesscentrum op 850 meter van de crib als er ons ier toch niemand wilde helpen! Onze buik, billen en borsten verdienden beter dan dit marginaal fitnesscentertje!

En zo geschiedde. We gingen erheen. We verdwaalden er in het gebouw. We maakten er kennis met onze personal trainer Johan. Personal Trainer Johan ziet er verbazingwekkend lekker uit in al zijn drill-instructorness, maar dat was buiten mamie gerekend: zij vindt Personal Trainer Johan ‘heel erg bangelijk’. Om ons volledig in te dekken maakten we Johan terstond wijs dat we over de conditie van een amechtige kamerplant beschikten. Het werkte: morgen om 15u30 hebben we onze eerste sessie met Hij Die Ons In Shape Zal Drillen.

En het doet ons niets, hÈ!
Al vertrouwde mamie mij daarnet wel stiekem toe dat ze uit pure doodsangst voor Jehan vanavond al aan het buikspieroefenen slaat. Maar ik zeg: buikspieroefeningen, dat is pas voor jeanetten.