Goeimorgen, ik ben lilith en ik word op een bizarre manier aangetrokken door marginale situaties. Dat meisje dat altijd heel erg haar nek loopt te strekken als er ergens een braderie en veel volk is, dat ben ik. En dat meisje dat aan zee foto’s neemt van de geraniums op de vensterbank van residentie ‘zeemeeuw’ ( bruine gevel, vieze ruiten en erg jaren zeventig), dat ben ik ook. Ik wil het capturen, namelijk. De stenen dalmatiÎrs voor het raam, de bermuda’s rond de witte benen, schopje en emmertje die al zeventien jaar kustvakantie meegaan. Scapa rond de bast en de papa en de kjell gaan een ijsje eten. Ik ben er werkelijk zot van.

Soms zoek ik het ook op. “Frans Bauer komt binnen twee weken naar Kemmel! En Marianne Weber!!”, roep ik dan naar iedereen die het wil horen. Ja en, zie je ze dan denken. En misschien hebben ze wel gelijk, maar toch. Ik denk: Frans Bauer sjaaltje heen en weer, voor naar achter, links naar rechts. Ik denk: vijftigjarige vrouwen met grote brillen en verkeerdelijk meegezongen teksten. Ik denk: luide echtgenoten die bij wijze van compensatie aan de toog heel luid “EVEN VOOR MIJ!!” staan te roepen, scapa rond de bast. Ik moet er diep van binnen evenveel van kotsen als dat ik er van hou. En ik denk dat dat een goed gevoel is.

Maar soms kom je op plaatsen die zoveel marginaliteit uitstralen dat je maag er weeÎ sprongetjes van maakt. Enigzins vertwijfeld daalden Youri en ikzelf gisteren in zo’n achterkamertje van marginaal vlaanderen af. Het zag er nochtans weer niet slecht uit op de immo-website, al hadden we ons eigenlijk al vragen moeten stellen toen bleek dat er enkel foto’s van de buitenkant van het huis te zien waren. De binnenkant, die ons met geen enkele vorm van schaamte werd getoond door een klein mannetje van vijftig kilo en evenveel jaar, was net iets minder.

‘Dit is de living dus’ zei het mannetje, dat erg veel leek op Marc Dutroux in deze setting. In sommige settings kan je iedereen doen lijken op Marc Dutroux, en deze living was er bij nader inzien ÈÈn van. Youri en ik keken naar de vloer die bedekt was met viezigheid en rondslingerende messen die ooit uit iemands handen waren gevallen en daarna nooit meer waren opgeraapt. Tegen de muren stapels kleren, speelgoed en vies beddengoed. Tussen de vuiligheid drie kinderen, de oudste dertien, de jongste een jaar of twee. Ik knikte en slikte tegelijkertijd. Ik moest iets zeggen. ‘Uhuh’ zei ik, en ik probeerde om er zo weinig mogelijk betekenis in te leggen.

‘Is dat de veranda?’ wees ik naar de veranda die er op het fotootje zo mooi had uitgezien. Op het fotootje, waarop je niet kon zien dat de veranda niet meer toegankelijk was doordat er een bom in was ontploft. Of doordat er iemand al maanden vuiligheid en speelgoed in aan het stapelen was, zodat de vloer met een meter brol was bedekt. ‘Het is wel een beetje rommelig’ zei de mollige vrouw des huizes, zoals ik het zou zeggen als er drie kranten op mijn salontafel lagen. We kwamen in kinderkamers die al maanden niet meer verlucht waren en waarin twee kinderen sliepen tussen een gigantische verzameling kasten. Want Marc Dutroux, die bleek ook nog eens geobsedeerd te zijn door kasten met vier deuren, die de totale oppervlakte van zijn omvergewoonde villa zowat halveerden.

Toen we buitenkwamen vreesde ik dat ik de mottige geur nooit meer uit mezelf gewassen zou krijgen. ‘Waarom vertrekt u eigenlijk?’ vroeg ik bij wijze van closure aan de vrouw des huizes, die stralend van trots richting haar bijna ex-huis keek. ‘Wij hebben drie opgroeiende kinderen op te voeden, madam’ sprak de mevrouw, ‘en daar is dit huis een beetje te klein voor geworden’. Mij weeÎ gevoel bereikte een absoluut hoogtepunt toen we door het jongetje werden uitgezwaaid terwijl we de straat uitreden, weg, weg van daar.