“Dag mevrouw, met Yves van de Casa. U had mij gevraagd om u terug te bellen”.
Zo begon het zo goed als zeker laatste hoofdstuk van de huizenjacht.
Ik moet zeggen: dat was een verrassing, want ik ken helemaal geen Yves van de Casa. En als ik al een Yves had gekend die in de Casa had gewerkt dan zou het vreemd geweest zijn dat hij me belde, want de Casa in Ieper sloot drie maand geleden haar deuren. Eerlijk is eerlijk: ik kon me niet herinneren dat ik hem drie maand geleden op de laatste dag gevraagd had om mij terug te bellen. Sinds El NiÒo gebeuren er naar het schijnt wel meer vreemde dingen.

Na een verwarrend gesprek waaruit bleek dat Yves werkte voor een vastgoedkantoor met Casa in de naam dat ik een tijdje geleden had gebeld vielen de puzzelstukken op hun plaats. Het huis dat we vorige keer niet meer hadden kunnen bekijken omdat iemand er een optie had genomen stond weer te koop. De vorige kopers hadden geen lening gekregen. En mijn hoofd stond er echt even niet naar. “Wanneer kunt u komen kijken?” vroeg Yves van de Casa. Ik hoorde mezelf een beetje verveeld zeggen dat ik deze week weinig tot geen tijd had, wat waar was, en dat we zaterdagmorgen om elf uur zouden gaan kijken. Zo speciaal zag het huis er ook weer niet uit aan de buitenkant. Het was maandag toen, en ik vind dat ik toen een seintje from above had moeten krijgen dat ik eerder die week tijd had moeten maken. Maar er kwam niks. Zaterdag om elf uur dus. Als ik tijd en zin had.

Zaterdagmorgen, tien na elf, een rijhuis in Ieper:

Achter de gevel van het normaal-uitziende huis wacht ons een totale verrassing. Hoge plafonds, een grote woonkamer in drie delen, oude houten vloeren, dubbele deuren en meer herenhuislekkers waarvan we nooit hadden verwacht dat we het binnen ons budget zouden vinden. Een stadstuintje en een zee van mogelijkheden, en hoe meer we van het huis te zien krijgen hoe erger het wordt. Ik had welgeteld niks verwacht van dit huis, en ik kreeg een overdaad aan geweldige dingen in mijn blikveld gegooid. Er zijn hier en daar wat kosten aan, maar die zijn verwaarloosbaar in vergelijking met de krotten die wij al hebben bezocht en waarvoor ze meer durven vragen dan voor dit pareltje der woonhuis. Dus stonden wij na het bezoek met kriebels weer buiten. Want er waren nog andere gegadigden, en opties, daar deden ze niet aan. Wie eerst tekent, eerst krijgt, klonk het.

Ik at niet meer, Youri sliep niet meer, en ik eigenlijk ook niet. We wisten dat dit het was, maar hoe beslis je in anderhalve dag of je het doet of niet? Gekraakt door een gebrek aan slaap belde ik maandagmorgen vroeg naar het kantoor. We wilden het nog eens zien. En snel. Terwijl we samen met la mama nog eens de toer deden en elk krasje en vuiltje aan een grondig onderzoek onderworpen bleef de gsm van Yves van de Casa rinkelen, allemaal voor ons huisje. Want dat was het na een weekend nadenken en denkbeeldige vloeren leggen ondertussen al een beetje geworden.

En we zijn gesprongen. Want als je verliefd wordt op een huis dan voel je het echt wel. Binnen enkele dagen weten we officieel wat ondertussen met de seconde zekerder wordt.
Dus nog niet verder vertellen ofzo. Want ik heb niks gezegd.

Ik heb niks gezegd.

En dan sta je na een kutweek plots in een geweldig huis, met een immo-meneer die heel duidelijk laat merken dat je heel snel zal moeten beslissen wil je het kopen. En je wil het kopen. Allebei. Denk je. Want voor deze prijs vind je nooit nog een huis dat zo verschrikkelijk cribable is.

Maar anderhalve dag is echt wel een heel korte bedenktijd.
Dus gaan wij heel hard nadenken en rekenen en plannetjes uittekenen nu.
En banken aflopen.
En ondertussen proberen om al onze andere weekend- en weekplannen er nog ergens tussen te wringen.
En de problemen van de voorafgaande kutweek op te lossen.
En ook nog even te ademen.

Met andere woorden: tot binnen een paar dagen!

Misschien hebben we wel groot nieuws ofzo.

Natgeregend zaten we in de woonkamer van mijn ouders een hotdog te eten, toen mijn broer binnen kwam gewandeld met de vraag of we nog iets leuk hadden gevonden op de wijkrommelmarkt.
“Neen” zei ik een beetje sip, en ik probeerde om een vallende sliert ketchup op te vangen met mijn servet. Een rommelmarkt in de regen maakt mij al even triest als dat een rommelmarkt in de zon mij gelukkig maakt. En dat is best veel triest, en best veel gelukkig dan weer ook.

Ik dacht even na of ik op de zompige rommelmarkt ¸berhaupt dingen gezien had die het vertellen waard waren. Video’s van de snorkels, maar dat zou mijn broer niet erg onder de indruk brengen, bedacht ik me. Die bij waarvan ik dacht dat het een meli-bij was, maar het was een gewone bij. Ook dat was het vertellen niet waard. En toen herinnerde ik me weer dat ene kraam.

“Oe oe!” deed ik. “Bij dat ene kraam hadden ze wel een grote bouwdoos van Super Mario Bros! Met figuurtjes bij en alles! Voor tien euro!”
Broer kijkt enthousiast/ongelovig/wenkbrauwoptrekkend zoals enkel hij het kan.
“Serieus, Mario zat erbij, en Luigi!” hoorde ik mezelf zeggen. “Ehen…Browser!”

Disclaimer: als u de verspreking niet vat is dat niet erg. Het wil enkel zeggen dat uw jeugd niet in de ban stond van een spelletjescomputer. En dat is waarschijnlijk best positief.

In al de tijd dat ik op meer dan regelmatige basis huis-aan-huiskranten en websites doorspit op zoek naar huizen is er ÈÈn huis geweest waarop ik op slag verliefd was. En ik kan je verzekeren: als je op slag verliefd bent op een huis, dan voel je dat. Het was simpel: ik had nog maar ÈÈn foto op de huizenwebsite bekeken en ik wist het al. En toen ik doorklikte naar de volgende zeven foto’s wist ik het nog meer: dit zou het huis worden waarin ik mijn hond zou grootbrengen. Het stond niet alleen in de meest rustige woonbuurt van Ieper, vlakbij de vestingen, de muren van de slaapkamer, die waren ook nog eens roze. Nu vraag ik je! Wat doet het gestroomlijnde lichaam van een labrador beter uitkomen dan een roze slaapkamermuur? Niente!

Ik belde het nummer dat op de website stond.
“Zeg, dat huis met die roze slaapkamermuur, doe mij daar maar eentje van”, zei ik tegen de immo-bediende.
“Dat huis met de roze slaapkamermuur?”, vroeg de bediende.
“Euhm, Uuuhuuurz”, repliceerde ik snel.
“Dat is eigenlijk een beetje een probleem”, zei de immo-bediende. “Dat huis mogen we niet meer verkopen.”
“Ow”, fluisterde ik. “Komt het door die muur? Want ik ben gemaakt voor die muur. En ik vind het niet erg, en mijn lief ook niet!”
Het was de muur niet. Het was een bouwvergunning. En een lang verhaal. Zo lang en zo saai dat het mij de roze muur niet meer waard was. Case closed.

Dat was anderhalve maand geleden.
Ik was het huis al weer vergeten, toen een samenloop van omstandigheden ervoor zorgde dat het huis binnenkort wel kan worden verkocht, en dat dit geweldige feit mij ter ore kwam. Dus ik bellen. Het gerucht klopte: het huis met de roze slaapkamermuur was weer in the game! En zaterdag mochten we het in het echt gaan bekijken, en al! Ik toonde de acht website-foto’s aan al wie ze wilde zien. Iedereen was het erover eens: dit zag er een leuk huis uit, en de prijs was niet eens gek veel. En in die buurt. Een mens zou gek moeten zijn om zoiets te laten schieten.

Zaterdagnamiddag, kwart na drie, een rustige buurt in Ieper:

Popelen deden we. En toen was het immo-mannetje er. Hij opende de voordeur die ik al honderd keer op foto had gezien, en toen waren we binnen, in de voorplaats die we op ons duimpje kenden. Van de foto dan toch. De foto, die wel uit een heel goede hoek was genomen, want dit was een pak kleiner dan ik had vermoed. Maar gelukkig hadden we toch nog geen plannen met een voorkamer. Geen man over boord. Ik wandelde verder, en voelde hoe mijn maag zich omdraaide. In het midden van de ruimte, die een jaar of vijf geleden volledig was gerenoveerd, stond een kloefte van een trap. Een kloefte van een trap, die ervoor zorgde dat elke verdieping alle ruimte en charme verloor.

Elk inventief plan om de ruimte aan onze stijl aan te passen werd in de kiem gesmoord door de enorme, lelijke trap, die onmogelijk te verwijderen viel. Ook de tweede verdieping was kleiner dan verwacht, zodat de trap nog meer de overhand nam. Maar ik geloofde er nog in: de roze muur zou alles redden. Eens op de derde verdieping bleek ook die muur tegen te vallen. Face it: de labrador zou er afschuwelijk uitzien tegenover de enorme trap. De trap, die maar op ÈÈn foto had gestaan, en die er op de foto waarlijks gezellig uit had gezien ook. Deze trap maakte alles kapot.

Eens thuis tekende youri met de moed der wanhoop een plan uit, maar we wisten allebei al dat dit niks werd. En inderdaad: ook op het plan werd dit huis, met deze gigantesque trap, helemaal niks. Ik treurde een beetje, maar stiekem eigenlijk enkel omwille van de goede prijs, de verloren muur en de buurt waarin ik graag had willen wonen. Want bij dit huis, dat mij had versierd met foto’s en grote renovatiewerken, had ik geen enkele keer zoveel enthousiasme gevoeld als bij het vervallen huis van de vogelmevrouw.

Next!