Zeg lil, dat huis met die hoge plafonds en smashing dubbele deuren, alwaar jij onlangs geen seconde over kon zwijgen, hoe zit het daar eigenlijk mee? Was het een grove leugen, om je blog wat interessanter te maken? Had je aandacht nodig? Is er iets heel erg mis gegaan en durf je het niet vertellen? Kom op meid, stop nu eens met korte nietszeggende stukjes te posten en verteeeel!
Well..
Yves van de Casa ontpopte zich tot een regelrecht irritantje toen hij een handtekening rook. Wij wilden eventjes nadenken, dit was precies geen tube tandpasta, dit was een huis. Kon niet! Snelsnel beslissen, jongelui! Er waren nog honderden andere geÔnteresseerden, en allemaal belden ze hem dag en nacht voor Het Huis. En allemaal waren ze er al geweest met hun architect/bankier/schatter. Gek werd hij, GEK!
Het ware allemaal niet zo hemeltergend irritant geweest om zaken te doen met Yves van de Casa als hij dit alles op een rustige manier had aangebracht, maar ook dat zat niet mee: Yves spreekt van nature sneller dan Kim Clijsters die echt niet veel tijd heeft. Zo snel dat ik gemiddeld om de drie minuten een volle minuut geen woord meer van een ander kon onderscheiden. Maar uit zijn wilde gesticuleringsbewegingen en geschifte klanken kon ik telkenmale opmaken dat we snel zouden moeten beslissen. Wat we dan ook deden.
Het was een geweldig huis, en na een paar maanden zoeken weten wij hoe snel een huis aan je neus kan voorbijgaan. En zeker een huis als dit, met dubbele deuren en hoge plafonds, en met mogelijkheid tot het implementeren van een scrapbookroom. Om nog maar te zwijgen over de grote living en het stadstuintje met het verhoogje, waarmee je geweldige dingen kan doen. Ook la mama vond het meteen geweldig. En dus belde ik maandagmorgen naar Yves van de Casa, en zetten wij maandagavond onze handtekening op een voorlopige compromis, die pas van tel zou worden als alles in orde was met de bank. En als de verkopers akkoord gingen met ons bod.
Op twee dagen tijd werden wij absolute experts op het gebied van vaste en minder vaste rentevoeten, rubden wij schouders met alle bankiers uit de streek en leek het alsof het halen van onze zevendaagse deadline een makkie zou worden. En toen sloeg el appendix keihard toe. En begon Yves van de Casa histerisch te bellen naar mijn gsm om te zeggen dat andere geÔnteresseerden hem maar niet met rust lieten, en aankoopbeloftes in zijn brievenbus dropten en dat hij het allemaal niet meer aankon. Kon dat attestje wat sneller? Want hij vertrok ook nog eens op congÈ voor het einde van onze deadline, en hij wilde het dossier afsluiten en aan de andere gegadigden vertellen dat het verkocht was.
En zo geschiedde: twee dagen voor de deadline was alles van onze kant helemaal in orde. En toen konden we de Casa niet meer bereiken voor een paar dagen. En we hadden nog geen tegenhandtekening van de verkopers. “Proficiat met jullie huiiiiis!!!” zei iedereen. “Er is heemaal geen huis!!!” riep ik dan hysterisch, want zolang er geen tegenhandtekening is is niks zeker, denk ik dan. Ook al hing er plots “verkocht” op de gevel. Maar niet “verkocht aan youri en lilith”, dus. Geen handtekening is geen huis. Easy like sundaymorning.
Gisteren kwam er eindelijk nieuws.
Ons bod is goedgekeurd, en morgen komen de verkopers naar Ieper om een tegenhandtekening op de compromis te zetten.
En nu ga ik eens uitzoeken wat een notaris doet, hoeveel een parketvloer voor de living zou kosten en welke plantjes het best gedijen in een stadstuin. En ondertussen mogen jullie nog wat dubbele deuren bewonderen, ditmaal van de gang naar de living.