lilith en de huppeldepup-sensation (deel twee)

huppeldepup.jpg“Iek ben meneer Huppeldepup, en ik ga jullie iets lere over zelfmotivatie!”

De man die het podium was opgesprongen maakte tijdens het uitspreken van deze zin zeven handgebaren die naadloos overgingen in een ijzingwekkende, door merg en beengaande grijns. “Mijn naam is Cerl” zei de man. Dat is antwerps voor Carl. Ik had nog nooit iemand gezien die zoveel tanden had als Carl, en hij keek erbij alsof hij er graag een applaus voor had gekregen.

“Wie werkt er hier graag?!! riep Carl, en hij stak hierbij zijn rechterhand met extreem wijdgespreide vingers boven zijn hoofd uit om ons duidelijk te maken dat hij dat ook van ons verwachtte, hierbij zo hyper knikkend dat ik bang was dat zijn kin tegen de rand van het podium zou slaan. In tegenstelling tot de rest van de zaal hield ik mijn rechterhand waar hij was: in gebalde vorm in mijn zakken. Dat had niet veel met mijn jobvoldoening te maken, des te meer met Carl, die ondertussen al drie keer het podium was rondgesprongen met zijn hand in de lucht.

“Wie is er wel es ongeluukig?!!!!” *hand in de lucht*
“Wie heeft er wel es van motivatie gehoord?!!!!!” *hand in de lucht*
“Wie duwt ’s morges wel es op snoeze???!!!!” *hand in de lucht*
“Wie is er wel es in Afrika geweest?!!!!” *hand in de lucht*
“Wie heeft er een paarse onderbroek aan?!!!! *hand in de lucht*

[dat laatste is verzonnen, maar als ik in zijn machtspositie had gestaan had ik toch zeker even gepolst]

Carl liep zodanig over van zichzelf en zijn utter crap dat ik overging tot de enige oplossing op dit soort uitermate pijnlijke momenten: door middel van oogcontact een gelijkgestemde ziel in de zaal vinden en de rest van de tijd schalks naar elkaar oogrollen telkens Carl over de denkbeeldige lijn springt. Ik keek rond, en negeerde hierbij de lelijkste powerpoint-presentatie die ik in tijden had gezien, wanhopig zoekend naar een levende ziel die Carl een even grote zak lucht vond als ik.

“Wie zou er morgen graag supergemotiveerd opstaan?!!!!!!” schreeuwde Carl veel te luid, en hij deed er om de een of andere reden een scorende basketballer bij na. Ik rolde keihard met mijn ogen en vroeg me af hoe vaak deze kerel al slaag had gekregen in zijn leven, tot.. Tot mijn grote consternatie stak iedereen in de zaal de hand op, met superwijdgespreide vingers dan nog wel. Iedereen, behalve ik. En Carl had het gezien.

*later deel drie alweer*

Reacties

  1. ishku

    Bij deze nomineer ik dit vervolgstukje tot grappigste vervolgstukje van 2005.

    “Ik rolde keihard met mijn ogen en vroeg me af hoe vaak deze kerel al slaag had gekregen in zijn leven, tot..” :)

  2. Hooch

    En Carl zei spontaan: “Ee maske, woorom doede gaa nie mee, waaveke?”

    Het wordt hilarisch!

  3. ;-) jawadde….
    idd die kerels zijn heel goed in het dwingen tot medewerking van individuen die niet willen meewerken :s
    ben benieuwd naar het verhaal, hopelijk met spannende ontknoping ;-)

  4. babotsjka

    Die Carl doet me denken aan Jason Bradley in Deinze. “Wie heeft mij in Aalter gezien??!!!”, “Wie heeft mijn nieuwe single al gekocht??!!!”, “Wie is er gelukkig getrouwd??!!!”. Ok, ik heb toen telkens als een spast met mijn rechterarm staan zwieren, maar bij die Carl zou ik net als jij reageren. Ik haat “ik-voel-me-zo-hartstikke-goed-in-mijn-vel”-mensen! :-)

  5. Wiehaaa! Onze volksheld Emile Ratelband is er niets bij…
    Geestelijk rollen mijn ogen met je mee ;-)

    Ik wacht met spanning op de vervolgstory.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>