Ooit sprak ik, waarschijnlijk onder invloed van de nodige bedwelmende middelen, dat ik een boek zou kunnen schrijven over mijn kindertijd/jeugd. Daar is nog maar bitter weinig van gekomen, maar ÈÈn gedachte houdt me recht: ik heb mezelf nooit een deadline toegekend dus heb ik in theorie ook nog steeds niet gelogen.
En dan denk je: “hey hey, ik heb toch een blogue? Waar wacht ik nog op om te doen alsof ik een boek schrijf over mijn kindertijd/jeugd? Waarop, in godsnaam? Mijn blogue is mijn feestje, and I’ll cry if I want to/cry if I want to!”
En die gedachte brengt ons vanzelf naar het jaar 1990, of iets dat daar erg dicht bij in de buurt zit.

Het jaar 1990 (of iets dat daar erg dicht bij in de buurt zit)

Twee wijken en hun kinderbendes domineerden het dorpje V.
Er was de Streuvelswijk, de sociale woonwijk waarin ik woonde en die vooral bestond uit schorriemorrie van de bovenste tot onderste plank en alles wat daartussenin zat. De andere wijk heette De Cerf, en was een villawijk iets verderop waar de mensen bubbelbaden en sauna’s hadden in plaats van schulden en drankproblemen. De Cerf was de uptown buurt van V., en alles was er beter: de speelpleintjes werden er onderhouden in plaats van kapotgestampt door bmx-bendes, het gras was er groen in plaats van zwartgeschroeid door petards, en men keek er nog op als er een politiecombi de straat kwam ingereden.

Op de een of andere manier had ik me op school kunnen opwerken tot de bende van De Cerf, en dat was goed want zo hoefde ik geen zand en sneeuw te eten om in de bende van mijn wijk te worden opgenomen. De bende van mijn wijk die “De Cobra’s” heette, moet u weten. Ik was te zachtaardig voor de Cobra’s, en doordat ik het geluk had om vriendjes te hebben uit de meest gesofisticeerde wijk van V. kwam ik ook wel eens ergens waar het schorriemorrie van de Cobra’s enkel maar van kon dromen.

In het huis van vriendinnetje L. bijvoorbeeld, dat ik me voor de rest van mijn leven zal herinneren als een knusse maar overdreven cleane berghut die opgetrokken was uit kamerbreed tapijt en oranjehouten planken. Ze hadden er een kast die uitpuilde van de snoepjes, en hun garage leek wel een voorbeeld uit de cursus “hoe deel ik mijn hele huishouden in door het in gelabelde plastieken dozen te steken”. Als die cursus al zou bestaan, that is, en als hij al zou gegeven worden in het afgelegen dorpje V. in 1990 of iets dat daarop lijkt. Maar we dwalen af.

In die garage stond een witte gelabelde plastieken doos, waarvan het deksel altijd open was wegens het feit dat er een overdreven zacht en clean albino konijn in huisde. De naam ben ik vergeten, maar de liefde waarmee de meisjes uit de bende van De Cerf het konijn bepotelden, neen, dat vergeet ik nooit meer. Zo ook waren wij het van plan op een verjaardagsfeestje van vriendinnetje L., en nadat wij met ballons hadden gespeeld en in de veranda (want dat hadden ze!) overdreven cleane zelfgebakken cakejes hadden gegeten van de moeder van L. trokken wij naar de gelabelde garage. Op naar konijn X!

Maar konijn X was weg! Het zat niet meer in de doos, en het was ook niet te vinden in een andere doos, of in de cleane veranda, en ook niet in de vijver of tussen de spelletjesdozen. Konijn X was spoorloos verdwenen. Vriendin L. in tranen, de meisjes van de bende van De Cerf zo goed als, tot plots iemand zich de vraag stelde waar de jongens van de bende van De Cerf eigenlijk waren. En verhip: zij hadden helemaal geen cleane cakejes gegeten in de veranda! Dat was niet pluis!
En toen roken we het: verbrand haar.

In tranen stormden wij de berghut uit, langs de proper onderhouden paadjes en dwars door het speelplein, in de richting van de brandgeur. En daar, in het midden van het grasveld zagen wij het: konijn X, stok in het achterwerk en uit de mond, ronddraaiend boven een zelfgemaakt takkenvuurtje. En rond konijn X de jongens van de bende van De Cerf, het vuur gereflecteerd in hun duivelse blikken. Die dag leerden de meisjes van De Cerf een belangrijke les: alle jongens zijn Cobra’s, diep in hun zieke, zieke binnenste.

Zo’n verjaardagsfeestjes als in 1990, dat maken ze tegenwoordig niet meer, hoor.
O nee!
Tegenwoordig spelen ze playstation en andere homodingen, en dat is best sneu.

For the record: de jongens van de Cerf beweren tot op de dag van vandaag dat konijn X al overleden was op het moment dat ze het uit de doos haalden. De meisjes van de Cerf weigeren tot op vandaag om dat verhaal te geloven.