Weet u nog, de klacht die ingediend was bij de spoorwegen omdat enkele vrolijke fransen erin geslaagd waren om met hun hersenloos kabaal en gelach ergernis op te wekken bij medereizigers? You know, na een jaar dag in dag uit te treinen kan ik daar best inkomen.
Nu U toch bezig bent, o edelmoedige Jannie Haeck…
Kunnen deze bronnen van ergernis meteen ook even bekeken worden?
- conducteurs die enkel in jouw wagon al twintig keer “dankuwel… asjeblief… dankuwel…asjeblief…” zeggen, op hetzelfde toontje en met hetzelfde timbre.
- mensen die de binnendeur opendoen om erdoor te lopen, en ze niet weer sluiten
- reizigers die trekken en sleuren aan automatische binnendeuren die vanzelf sluiten na enkele seconden
- reizigers die hoognodig tussen de automatische deuren willen blijven staan, ook al schuiven die om de vijf seconden automatisch weer toe
- reizigers met misselijkmakende lichaamsgeuren die per se naast je willen komen zitten, ook al is de rest van de wagon leeg
- mensen die in een gesprek niet op de naam van een serie/acteur kunnen komen, en dat jij het wel weet, maar het niet mag zeggen omdat ze zouden denken dat je luistervinkt :aah:
Vooral die laatste dan, Jannie.
Ik haaaat die laatste.
Bij ons geen treinen met automatisch sluitende deuren. Dus daar heb ik geen last van. Wel van het volgende:
* mensen die hun walkman/i-pod zo luid zetten dat je kan meegenieten van hun technobeats of heavy metal-gedreun.
* mensen die het bestaan van een zakdoek niet kennen.
* senioren die in elk station meedelen waar de trein zich op dat moment bevindt. “Ah zie, Schellebelle”… “Wetteren”… “Straks ist Merelbeke zeker?” Nee, madam, eerst is het nog Melle :aah:
Oeh ik herken het allemaal! VOoral mensen die het systeem van de automatische deuren niet doorhebben *gruwel*
OOk nog: mensen die naast jou komen zitten en dan gewoon rustig in jouw boek beginnen meelezen…
Lilith, je zou ‘Camera Obscura’ eens moeten lezen. Vast iets voor jou!
hmm ik heb me over de meeste van die dodleijk ergenissen proberne heen te zeten, volgens mij collega’s lukt mij dat niet echt gzien mijn ochtendhumeur meestal tot de middag durt ,al betwijfel ik dat, ’tis niet omdat ik hen negeer dat ik een ochtndhumeur heb :D
enkel die kwalijke lichaamsgeurtjes of lege/nuchteremaag adem…daar word ik niet goed van…
welcome to my world.
Nog eentje: mensen die ’s ochtends naast u zompige boterhammen met verschaalde ham op eten terwijl gij daar half slaapdronken naast zit.
En daar dan nog eens een uur over doen he!
Herkenbaar, herkenbaar, o zo herkenbaar!
mijn top vier der nmbs-irritaties
* treinreizigers die op een overvolle trein zich aan de kant van de middengang zetten en dan nog het lef vinden om hun rugzak (of erger, hun trolley) op de zitplaats bij het raam te plaatsen. Laatstgenoemde verwijderen ze enkel op nadrukkelijke aanvraag (enkelen durven hierbij zelfs te zuchten) waardoor je dan tussen de knieÎn door naar het plaatsje moet weten te murwen.
* medereizigers die zwaar door de neus ademhalen waardoor je je op niets anders meer kunt concentreren.
* ongeduldige spoorders die op het groene knopje drukken voordat de trein gestopt is, waardoor de deur niet onmiddellijk opent en ze als een bezetene hysterisch verderdrukken
* geslepen openbaarvervoermisbruikers die het geduld niet hebben totdat de uitstroom van de aangekomen trein succesvol verlopen is, maar via de 1ste klas naar de tweede klas proberen door te bomen en zo de braafjes wachtenden ongegeneerd voorbijsteken.
Inderdaad zeer herkenbaar!
Wat vroeger zeer fijn was op de treinen van de NMBS, was de minibar-service. Zeker als de zingende kustbewoner de minibar bediende, was het altijd lachen. Helaas is eerst de zingende minibar-man verdwenen (naar de McDonalds van Knokke), en daarna ook alle minibars.
Hoe komt het eigenlijk dat mensen die hun iPods altijd op het hoogste volumeniveau zetten, onveranderlijk naar afschuwelijke muziek luisteren die ze ongetwijfeld van CD’s met titels als “Tuning Beats” halen?
Ooit zat er een marginaal uitziende vrouw bij mij op de trein ongestoort haar nagels aan het knippen was. Bij elke knip trok mijn maag samen en toen ik het hoopje afgeknipte nagels, die op het tafeltje lagen, in de gaten kreeg, dacht ik dat ik mijn lijf ging uitkotsen.
Ik vind dat zo wansmaklijk! Ik krijg er nog maagklachten van als ik eraan terug denk… :-S
Dit weekend nog meegemaakt op een trein van de Ardennen richting Vlaanderen: een groep van de scouts die, uren in de wind stinkend, als een bende olifanten door een overvolle wagon draaft, gepakt en gezakt en daarbij voortdurend tegen mensen hun mouwen botsen met hun modderige slaapmatjes. Dis-cus-ting.
Ook nog: jeugdbewegingen (meer dan een dus) die een zondag naar zee willen maar niet reserveren, waardoor ze dus onmogelijk te ontwijken zijn. Dan denk je eens rustige treinrit te hebben op een zondagmorgen om negen uur.
Was het dat maar…
Als ik met de auto-in-de-file-tussen-Antwerpen-en-Brussel-ergernissen moet hebben, dan zijn we nog lang niet klaar! :-)
Al doet een leuk muziekje en een neuspeuterende passant ook al heel wat aan je humeur…
haha ja allemaal verschrikkelijke dingen…
maar misschien moeten we ons minder leren ergeren? Behalve dan die lijfgeur, dat KAN gewoon niet!!
Indeed :aah:(uitroepteken)
*Of wichten die het hebben over Istanboel, de hoofdstad van Turkije. (ik kon mij dus niet inhouden…oops)
*Of jonge moeders die tegen elkaar beginnen ratelen over hun klein mannen, en dat om 7 uur ’s morgens.
*vorige week begon er naast mij een meisje een potje cornflakes (met melk incl.)te eten.
*Vroeger zat er op ‘mijn’ trein ook altijd een blinde (of slechtziende) man met een hond. Die hond was altijd zo hevig dat de man tegen iedereen aanbotste.
*Uiteindelijk wist ik wel de juiste wagon te pikken, waar gelijkgestemde zielen(ook met ochtendhumeur dus) zaten, en er enkel op gedempte toon werd gesproken. “aaah….”
Ik zit lekker aan te schuiven in de file! *phoe*
Always look on the bright side of life:
Niks zo hilarisch als mensen die tegenover je zitten en krampachtig moeite doen om niet in slaap te sukkelen. Je ziet hoe ze proberen hun ogen open te houden, hoe ze hun lippen op elkaar persen om toch maar niÈt zichtbaar te geeuwen, hoe ze zich van lieverlee toch ietsje knusser nestelen en ‘eventjes de ogen willen dicht doen om ze te laten rusten’, waarna hun mond lichtjes openvalt en uiteindelijk ook hun hoofd schuinvalt. Waarna ze verschrikt opkijken en checken hoeveel mensen het gezien hebben. Wij uiteraard, moehaha, en dan kunnen we een grijns amper verbergen. Niet te veel lachen echter, anders doen ze het niet meer over. En het is veel te plezant om te zien!
Och menskens, op de trein kan je de liefde van je leven tegenkomen…