• vroeger had ik telefoonangst in zijn allerergste vorm. Dan bedoel ik slapeloze nachten en angstaanvallen als ik wist dat ik de komende week naar de tandarts moest bellen voor een afspraak. Dan bedoel ik tien keer de hoorn opnemen om hem tien keer met bevende hand weer in te haken. Tegenwoordig bel ik voor mijn werk meer dan zestig mensen op per dag, en ben ik er best goed in.
• vroeger huilde ik boven elk knutselwerkje dat ik voor school moest maken, omdat ik de meest onhandige knutselaar van de klas was en steevast de allerlelijkste werkjes afleverde. Tegenwoordig volg ik de ene creatieve avondles na de andere en worden de plannen voor de knutselkamer in ons nieuwe huis met de dag concreter.
• vroeger kon ik me geen half uur zonder sigaret voorstellen. Tegenwoordig heb ik al bijna een jaar geen sigaret meer gerookt.
• vroeger liep ik in een grote boog rond elke olijf die mijn pad kruistte. Tegenwoordig eet ik ze in alle variaties, liefst een hele pot in ÈÈn keer.
• vroeger kon ik geen ei koken. Nu eigenlijk nog steeds niet erg goed (ik kan het aantal minuten onmogelijk onthouden), maar ik slaag er wel in om bijwijlen fantastische maaltijden uit mijn mouw te schudden.
• vroeger was ik dodelijk verlegen en onzeker. Tegenwoordig maak ik mensen soms wijs dat ik gewoon goed ben in de dingen die ik doe. En ze geloven me.
• vroeger vervloekte ik de turnles en deed ik alsof ik mijn regels vier keer op een maand had, tegenwoordig betaal ik om mezelf in het zweet te mogen werken in het fitnesscentrum
• vroeger wilde ik niks met grotemensendingen te maken hebben. Binnen anderhalf uur worden we bij een notaris verwacht die het startschot zal geven om vloeren uit te breken en haarden te installeren/parket te leggen/elektriciteit te vernieuwen. En ik zie het best zitten. Denk ik.

Vorige week vertelde iemand mij op een werktraining dat de beste manier om niet meer vies te zijn van kikkers redelijk simpel is: er elke dag ÈÈn eten. Ik begin me soms af te vragen of er een limiet staat op het aantal kikkers per dag.