“Dat is de beste aanpak” wijst de man die het vocht komt meten in de muren naar wat ooit de woonkamer was. “Er een hoop volk opsmijten en er tegenaan gaan”. Zijn vochtmeter gaat volledig in het rood tegen de buitenmuur en hij pent iets neer op een papiertje, terwijl ik slik en snel uitreken dat ons budget voor vochtbehandeling welgeteld een euro of tien is, indien echt nodig. Waarop de vochtman een verkleurde lakmoesproef voor mijn neus houdt, met de gevleugelde woorden: ““Er zit beerputwater in uw muur, madam”. Ik houd het hoofd koel.
Vandaag. Na een weekend keihard werken in een stoffige, vochtige en koude living plof ik me voor de tweede keer in korte tijd in bad. Mijn spieren voelen aan als na de bodypump, maar dan vier keer zo erg. Ik was het plakkende stof uit mijn haar en bedenk me dat ik het eigenlijk wel zal missen als de grootste werken gedaan zijn. Grote repen papier in ÈÈn keer naar beneden proberen te trekken, terwijl de verf als sneeuw in je haar, neus en mond terechtkomt. Zien hoe de oude vloer met veel moeite toch uiteindelijk zijn vertrouwde omgeving wil loslaten. Met zijn allen aan een geÔmproviseerde tafel (lees: plank op een wasmand) bokes met hespeworst eten en niet meer recht geraken omdat de benen moe zijn, om van de armen maar te zwijgen. En er dan toch nog in slagen om twintig centimeter aarde met belachelijk veel baksteenbrokken in uit te scheppen en naar de container te slepen. Om dan vanmorgen weer te herbeginnen met evenveel enthousiasme/ leedvermaak om de spierpijnen die bij iedereen even hard hebben toegeslagen tussen gisteren en vandaag.
Het fantastische aan familie is dat je helemaal niks moet vragen, en ze er toch gewoon staan. Beton laten gieten mag dan wel een een stuk minder lastig worden, ik durf wedden dat het een pak minder gezellig zal zijn ook.
Ik heb het nooit erg gehad voor gedichten op weblogs. Ik vind het een beetje gemakkelijk: ik weet niet wat schrijven, dus doe ik even een gedicht/songtekst die ik mooi vind. Vaak zijn die gedichten van een erg povere kwaliteit en doet de combinatie met een animated gifje pijn aan de ogen. Maar nu kan het dus lekker wel, want niemand minder dan 
Een oud leeg huis met hoge plafonds dat moet verbouwd worden blijkt niet echt een cadeau te zijn voor mij en mijn hoogsensitieve oren. Vanaf het moment dat er meer dan twee mensen in de living staan te vertellen hoe de dingen het beste aangepakt dienen te worden begint het. De woorden galmen tegen elkaar op, rollen met veel bombarie langs de hoge muren en komen op hun beurt als een muur van lawaai op mij af. Er staan geen meubels om achter weg te kruipen, ik incasseer alles tot mijn hoofd vol zit.
Waar ik in 2004 niks van wist, en in 2005 best wat:
Heeft u al ooit eens een wiki gemaakt? Ik wel eigenlijk, en ik zou het fantastisch vinden als u eraan meewerkte. 
Als kind had ik het geluk dat mijn grootmoeder op minder dan een kilometer van mijn favoriete pretpark woonde, en ik herinner me duizend jaar later nog levendig hoe wij vol voorpret de wandeling aanvatten langs de velowinkel, het kerkhof en de tramhalte, op weg naar het aards paradijs dat ook wel eens Meli Park werd genoemd. Ik heb een uitermate gelukkige kindertijd beleefd.