Een oud leeg huis met hoge plafonds dat moet verbouwd worden blijkt niet echt een cadeau te zijn voor mij en mijn hoogsensitieve oren. Vanaf het moment dat er meer dan twee mensen in de living staan te vertellen hoe de dingen het beste aangepakt dienen te worden begint het. De woorden galmen tegen elkaar op, rollen met veel bombarie langs de hoge muren en komen op hun beurt als een muur van lawaai op mij af. Er staan geen meubels om achter weg te kruipen, ik incasseer alles tot mijn hoofd vol zit.
Het wordt pas helemaal erg als mensen vertellen wat ze doen terwijl ze ook nog eens met een zware hamer op een oude tegelvloer kloppen: elke slag doet mijn hersenen ontploffen, terwijl de woorden van links en rechts een aanval inzetten op mijn vege lijf.
Misselijk worden van lawaai, mensen die even gevoelig zijn als ik weten dat het bestaat.
Ik ben serieus aan het overwegen om dit weekend het behang af te trekken met een iPod binnen oorbereik. Want die mag dan weer wÈl keihard.
Gaan stof en ipod dan samen?
HÈhÈ, hier was ik nog nooit ten huize geweest, dat ziet er hip en knus uit. Sobere taal, propere site, treffend onderwerp: ik lijd aan dezelfde ziekte. Maar weet, we zijn in goed gezelschap, Gerard Reve had er in hoog-neurotische mate last van. Daarom slikte hij ook zijn “pretpeppillen”. De arme man dementeert momenteel. Sorry, dat moest ik ook effe kwijt, eerlijk is eerlijk.
Dag Lilith. (je mag mij al meteen bannen, als je wil, dat overkwam mij al een paar keren, alles went). Tot morgen meisie?
I know what you’re saying, Lil. Een even grote hekel heb ik aan mensen die maar blijven tateren terwijl je eigenlijk wilt verderwerken op je pc. Je kent het wel: je zit op je werk, je collega en jijzelf zijn allebei druk bezig op de computer met het verwerken van teksten, tot je collega je iets wilt vertellen. Jij zit net halfweg een tekst en bent tegelijk ook een mail aan het beantwoorden, wilt het kort houden en rondt dan ook snel het gesprek af. Je draait je opnieuw richting pc, leest die laatste zin nog eens opnieuw en probeert de draad terug op te nemen. Waarna je collega opnieuw nog wat wil toevoegen aan het afgesloten gesprek. En zo gaat dat keer op keer maar door. Horendol word ik er van!
Soit, hoge plafonds en grote lege kamers, het kan soms een nachtmerrie zijn. Tapijt kan helpen, denk ik. En fluisteren tegen elkaar! ;-)
ach, die gekke freaq toch, altijd goed voor een misverstandje,ik mag hem wel, wat jij lilith?
Ik herken dat, al hangt het bij mij veel af van mijn stemming. Het ene moment kan ik er net iets beter tegen dan het andere
Trouwens al eens ‘de sloper in het slakkehuis’ gelezen van Ward Ruyslinck? Doen
Ik heb nog eens naar de foto’s van je nieuwe huis gekeken op Flickr. Ziet er heel mooi uit. Zou het geen goed idee zijn om enkele houten panelen uit de dubbele deuren te vervangen door glazen panelen?
Geloof het of niet, maar onder dat geschraap bij jullie zit knets dezelfde vloer als in ons huis! :-) Moet mode geweest zijn in die tijd.
Zie foto van onze niet langer bestaande vloer op http://house-in-the-hills.skynetblogs.be/?date=20050930#2628312
Die tegels liggen bij jullie wrsch gewoon op zand, zoals bij ons? Gaan jullie die laten liggen en er parket over leggen (met het risico dat zand en alles wat erboven ligt verzakt?) of tegels weghalen, zand weghalen, beton, chape etcetera? (Wij gaan voor de laatste en meest drastische versie…)
Oeps sorry, ik was weer net iets te enthousiast. De vloer blijkt niet knets hetzelfde maar toch heel erg gelijkend :-) En ik had de commentaren onder de foto ook niet gelezen. Blijkbaar gaat de vloer er bij jullie ook uit…
Lijkt mij een heel vervelende ziekte (als je dat zo mag noemen). Ik hou wel van wat lawaai. Als je vrouw onthaalmoeder is, moet je daar wel een beetje tegen kunnen.
Veel plezier dit en komende weekends ;)