Ik stond de afgelopen week in een Standaard Boekhandel de solden aan mijn kritisch oog te onderwerpen, toen datzelfde oog plots op een kast viel die uitpuilde van de dieetboeken. Allemaal even goedbedoeld, vol lekkere recepten met veel wortels en aubergines, maar weinig vet, en stuk voor stuk voorzien van ronkende en veelbelovende titels als daar zijn: “Ik ben slank want ik eet”, “Het little black dress dieet” en “10 kilogram eraf, zonder moeite!”

Ik weet uit ervaring dat er slechts twee manieren zijn om af te vallen, waaronder eigenlijk maar ÈÈn die echt lukt. En dat heeft niks met Atkins, South Beach, Weight Watchers of de eerste dag soep, de tweede dag geen soep en de derde dag melk met bananen te maken. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat elk dieet evenveel kans op slagen heeft als het andere, en dat slagen of niet slagen helemaal niks te maken heeft met de inhoud van die diÎten, maar wel met ÈÈn van de vreemdste factoren die er bestaan: “de tussen je oren”-factor, jawel.

Twee diÎten dus: het dieet waarbij je je constant zit af te vragen waarom nu net jij of all people niets mag eten en alle anderen alles, wanneer je je eindelijk nog eens op frieten met andalousesaus mag storten en hoe het toch mogelijk is dat dit juist jou weer moet overkomen. En dan heb je ook het dieet dat geen dieet is, maar gewoon een beslissing: ik ga vanaf nu zoveel als ik kan kiezen voor gezonde dingen, zodat ik het mijn lichaam niet te lastig maak.

Ik heb er exact een jaar over gedaan om alles tussen mijn oren weer enigzins op orde te krijgen en te kiezen voor dieetmethode twee, die niet eens een echt dieet nodig heeft, maar gewoon een beetje gezond verstand. Wat mij in 2005 hoogstens twee uur na elkaar lukte, lukt in 2006 toch al weer twee weken, en zonder zware problemen. De knop is omgedraaid, eindelijk weer. Het beangstigende is dat het veel makkelijker is om die knop weer op de oude vreetstand te krijgen dan om hem omgedraaid te laten, maar op dit moment voel ik me erg goed bij de nieuwe stand van De Knop, en ik kan enkel hopen dat dat zo blijft.

Ik ben in tijden niet meer zo bewust omgesprongen met voedsel, en ik vind zowaar weer plezier in bladeren door gezonde recepten en experimenteren met vis en groenten. Een mens zou verwachten dat ik na twee weken zou blaken van herwonnen gezondheid, maar niks was minder waar. Vrijdagmorgen verandere mijn gelaatskleur plots van gewoon mensenroze naar vaalgroen, ging mijn temperatuur van gloeiend heet naar ijskoud, en stond ik zo te beven op mijn benen dat een gemiddelde parkinsonpatiÎnt er het nakijken bij had. Eens de avond en nacht begon te vallen kwamen daar ook nog eens koortsaanvallen bij, en het laatste waar ik aan kon denken was voedsel.

Ik zat voor mijn ziekteaanvalletje al helemaal uit te kijken naar het moment waarop ik mijn blogpubliek kon vertellen dat ik zo maar eventjes drie kilogram was afgevallen in veertien dagen, en dat zonder ÈÈn calorie te hebben geteld. Maar dankzij die tweedaagse ziekteaanval kan ik met nog meer trots vertellen dat het er vier kilo en een half zijn geworden in veertien dagen. Een absoluut record wat mijn dieetverleden betreft, en ik ben natuurlijk heel erg van plan om die voorsprong niet meer af te geven.

Op naar week drie!