Wat is dat toch met bleiten voor de tv lately?
Ik weet nog goed dat ik het vroeger gemiddeld ÈÈn keer om de drie jaar deed, en dan nog enkel als er een heruitzending was van E.T., en er geen ander levend wezen in velden of wegen te bespeuren viel. Ik ben nooit een echte televisiehuilebalk geweest, en ik was ook niet van plan om het te worden, maar ik vrees dat het al te laat is. De laatste tijd loopt het bij mij echt helemaal de spuigaten uit.
Ik huil als ik vereenzaamde bejaarden hoor vertellen dat ze op kerstavond gewoon een boterhammeke met choco hebben gegeten. Alleen. Ik huil als ik de ogen van een zieke hond zie, of het kleine handje van een veel te vroeg geboren baby in de couveuse. De tranen lopen over mijn wangen als Trinny en Susannah een ongelukkige vrouw gelukkig maken door haar kledingadvies te geven, als een mij totaal onbekende man trouwt met een mij totaal onbekende kalle van een vrouw, als een misbruikte vrouw tegen een duidelijk aan kijkcijfers denkende Oprah vertelt over haar pijnlijke verleden. Ik voel de waterlanders in mijn decolletÈ druppen als een stem zegt dat het kindje in de couveuse het jammergenoeg niet heeft gehaald.
Misschien moet ik maar eens beginnen met Vitaya en Vijftv te wissen uit ons kanalenbestand.
Ik bleitte vroeger alleen als er een dier doodging, zoals daar was Simba zijn vader en zo van die zakens.
Maar nu is het just van ’t selste en ik begrijp het ook niet meer. Ik weet niet meer in welk programma, maar het was alleszins dwaas en er begonnen zich ook waterlanders te vormen. Tot zover mijn lame verhaal. Je moest er waarschijnlijk bijgeweest zijn ofzo :/
Haaanyway; vroeger -> beesten. nu -> ik huil mee met alles dat traanklieren heeft en ze gebruikt.
Hey, ik ben het afgelopen jaar een grote bleitkous geworden. De laatste 10 jaar heb ik 2 keer gehuild. Maar sinds begin 2005 heb ik het ook al vaker moeilijk. Geen idee waarom, eigenlijk. Want voor een man mag bleiten nu ÈÈnmaal niet (nu ja, bleiten. Eerder ferm vochtige ogen).
Ik steek het op de overdosis “Het leven zoals het is”-dingen.
We beginnen te beseffen dat al die dingen werkelijkheid zijn. Dat datgene dat we vroeger bij Starsky & Hutch zagen, ooit wel eens echt gebeurt. Bij echt mensen. Op een kwartier rijden van hier. Of zelfs dichter.
En Vitaya roels!
Ja, dat van dat vrouwtje met haar boterham met choco was idd een slik-moment, maar dat was niet op vitaya of vijftv.
Tijdens mar adentro zat ik trouwens samen met alle vrouwen lekker te snotteren in de kortrijkse kinepolis.
Bij Oprah moet ik echter meestal lachen ipv huilen. Net als bij alle andere Amerikaanse praatprogramma’s met would be psychologen en dergelijke aandachtzoekers.
Btw: Ik vind het grijze tintje wel mooi passen bij het roze.
Uw afbeelding bij deze post freaks me out. Het doet me heel denken aan een alleziend schilderij dat bij men tante in de logeerkamer hangde. Ik kon er niet tegen dat ik bekeken werd.
Trouwens, het zien van die afbeelding heeft me aangezet tot het schrijven van een eigen stukje over men angst. Het werkt therapeutisch ;)
@ Nick: Bij mijn grootmoeder hingen er zo twee. Er was ook nog een gelijkaardig bij met een meisjesportet. Creepy genoeg om je onder de lakens te verstoppen hÈ.
of ben je zwanger?
haha bufs, dat was ook m’n eerste idee :)
Om eerlijk te zijn, ’t mijne ook, oeps.
‘k Moet toegeven die bejaarden hebben het mij ook gelapt, ik wou direct een stuk of 10 eenzame bomma’s adopteren!
nkhbelgd lhzfent rvcn pjycusix jpmn pbetzk vfryo