gesport: ÈÈn povere keer, wegens sportblessure en tijdsgebrek
ging goed: weinig.. Maar ik ben trots dat ik zelfs op mindere momenten nooit zot ongezond heb gegeten, en me altijd heb kunnen herpakken
kon beter: ik heb te veel cola light gedronken en te weinig water en soep, ik had meer moeten sporten en mijn porties ’s avonds zouden best nog wat kleiner mogen
totaal gewichtsverlies: vijf kilo tweehonderd gram

****

So, tefal progress en ikzelf gingen uit elkaar aan het begin van de week, en het gevreesde gebeurde: hoe meer dagen voorbijgingen, hoe meer ik begon te dromen van een plots en ongelooflijk gewichtsverlies. Ik had maandag met succes een zware bodypumples bijgewoond, en ik voelde vooruitgang: mijn buikspieroefeningen gingen vlotter, mijn lunges zagen er minder stuntelig uit dan ooit, en bij momenten waande ik me zelfs serieus goed bezig. Na de les duidde ik meteen twee nieuwe avonden aan in mijn agenda en schreef er in zwierige lessen “PUMP!!!” bij, zo energetisch was ik toen nog. Tot de volgende morgen.

Naast de obligatoire spierpijntjes had ik last van een zeurende pijn in mijn rechterbovenbeen. Die pijn bleef de rest van de dag zeuren, net als de dag daarna. Ik had me ’s morgens nog vol goede moed ingeschreven voor bodypump, maar toen ik tien minuten voor vertrek nog eens door mijn benen probeerde te gaan en daarbij kajietend in de zetel belandde besliste ik dat ik toch beter zou afbellen. Wat ik dan ook deed, net als voor de les van donderdag, terwijl ik toch bezig was. Vijf weken bezig, en mijn eerste sportblessure was een feit.

En ik ben er wel een beetje trots op, want mijn kans op sportblessures is de afgelopen jaren zo nihil geweest dat ik de huidige als een ware trofee voor moed en zelfopoffering met me ronddraag. Soms ben ik zo trots dat ik op straat aan wildvreemden zou willen vragen of ze mijn sportblessure eens willen zien, zodat ze zouden beseffen dat ik geen lui dik wammes ben, maar een zeer actief en zelfopofferend meid die niet terugdeinst voor sportieve beweging.

Doordat de pumplessen uit mijn agenda werden geschrapt en ik het redelijk druk had met vanalles en nog wat huis- en jobrelated dropte de concentratie tot een absoluut dieptepunt. Again. Ik at wel gezond wat hoofdmaaltijden en tussendoortjes op mijn werk betreft, maar elke rol Pringles die voor mijn neus heeft gestaan deze week (want mijn leaf eet Pringles voor mijn neus en alles!) heeft een Pringle of tien/vijftien moeten afgeven. Hey, ik ben al trots dat ik me niet op de hele rol heb gestort, hastn! Ik ben ook trots dat ik mezelf altijd net op tijd heb kunnen stoppen voor ik iets zou doen dat echt geen goed idee was, als snoepen en youri zijn frieten opeten en toch kiezen voor pizza in plaats van gezond. Ik heb hier en daar een steek laten vallen, maar ik ben nooit zover gegaan dat het het einde van GLEEEDI kon betekenen. Zelfs mijn uitspattingen bleven redelijk gezond. En dat is best goed en verstandig en yet menselijk van mezelf.

Dat was ik natuurlijk helemaal vergeten toen ik eind deze week mijn tefal progress terugkreeg, erop sprong vol dromen van een ultralaag gewicht en identiek hetzelfde getal als vorige week zag staan. Ik sprong nog eens, en weer: identiek hetzelfde klotegetal als vorige week. De derde keer weer. Waarna ik met prikkende ogen in mijn bed ben gekropen, en bij het horen van een slaperige youri die “wat is er?” murmelde een potje heb gejankt van het vaderland weg. Neen, het gaat niet om de kilo’s, maar op dit moment zijn ze alles dat ik heb. Ik zie geen verschil, ik voel geen verschil en het zal nog tien kilo duren voor iemand anders zal vragen of ik iets heb gedaan aan mijn haar, want dat ik “lijk veranderd ben”. Ik ken de drill, en op dit moment zijn kilo’s echt alles waaraan ik me kan vastklampen, of net niet, zoals die morgen. Omdat ik zo in- en intriest was mocht ik tefal progress nog eventjes laten staan van youri. Want je wist maar nooit.

En toen, de volgende dag: vijfhonderd gram af! Het is niks om over naar huis te schrijven, maar vanmorgen waren ze er nog steeds af! Wat zorgt voor een verlies van vijf kilo en tweehonderd gram, en het recht om een flesje White Musk te gaan halen en mezelf in te smeren met lagen lentegeur! Huzzah!

Over volgende week maak ik me weinig illusies. De verhuisdeadline komt nu wel erg dichtbij (nog een twintigtal dagen), ik heb veel werk te verzetten en mijn dagen en avonden zijn volgende week al volledig gevuld met zaken die niet naar de ronkende naam “bodypump” luisteren. Maar ik ga wel veel groenten eten, beloofd! Op naar min zes, en een wereld waarin ik sterk genoeg ben om me niet meer te laten doen door een weegschaal die me constant in het ootje wil nemen.