Het zag er naar uit dat het just another hour at bodypump zou worden. Ik nam mijn stang, knalde er wat gewichtjes tegenaan, koos een matje uit en legde het zo ver mogelijk achterin de zaal, zodat niemand mijn achterwerk zou checken tijdens het maken van de vreemde neerwaartse bewegingen die nu eenmaal bij bodypump horen. Als het zou kunnen, ik zou in een andere zaal gaan staan, zo erg voel ik mij verwant met de andere bodypumpers met hun strakke spieren en kostelijke sportkledij, en hun blikken van subtiel medelijden als ze naar mij en mijn kleine gewichtjes kijken, terwijl zij elke halve seconde veertig kilo omhoog duwen. Met hun pink, ahahaa.

Bodypumpleraar L. sprong gespierd en wel zijn podium op om aan de les te beginnen, en snel nam ik nog even de aanwezige pumpers in me op. Een geblondeerde huismoeder met een te modern fitness/speelpakje knoopte nog even de veters van haar lelijke resoorbaskets dicht, die ooit eens hip moeten geweest zijn net na de jaren tachtig. Naast haar een zelfuitgeroepen babe van 1 meter 35 met siliconenborsten, vierkante valse nagels en maatje 176. Een donkerharige man met een koersbroekje in lycra die niks aan het toeval overliet deed een redelijk obscene stretchbeweging voor de spiegel. Geschrokken draaide ik mijn hoofd weg.
Naast mij…
De vrouw waarvan ik had gehoopt dat ik haar nooit meer zou hoeven terug te zien. En daar was ik de laatste zes jaar glansrijk in geslaagd, ook. Maar daar stond ze dus, gehuld in een blinkende driekwartbroek en een spannend t-shirtje dat mij een blik gaf op haar nog steeds strakke buikspieren: T., mijn ex-lerares lichamelijke opvoeding.

Ik trok wit weg en werd onmiddellijk teruggekatapulteerd naar het einde van de jaren negentig.

T. die op een blaadje de punten noteert voor de miserabele Fosbury Flop die ik net, onder het oog van mijn klasgenoten en die van de handel, ten berde heb gebracht. T. die me toesnauwt dat ik mijn achterwerk moet intrekken, wat nogal moeilijk is als je een achterwerk hebt dat zelfs volledig ingetrokken nog niet in staat is tot een atletisch verantwoorde Fosbury Flop. T. met chronometer aan de schoolpoort, omringd met wachtende klasgenootjes die hun twee kilometer al drie minuten hebben afgewerkt, en ik die samen met die andere dikke van de handel rood en puffend kom aangehobbeld. T. die mijn tijd afroept, die een veelvoud is van de tijd van die dwaze maar rappe van Latijn-Wiskunde, die later sportlerares is geworden. T. die maar weinig empathie toont als ik mijn voet omsla bij hordenlopen, en me nooit zo hartelijk heeft toegelachen en aangemoedigd als ze dat deed bij haar leerlingen die wel vooruitgingen als ze een sprintje inzetten. Die T. stond nu op dertig centimeter van mij verwijderd, en ik moest beginnen aan oefeningen die zij zou kunnen zien en waarop ze zeker een opmerking zou sissen, als “lilith, die voeten recht! Buik intrekken! Kont intrekken! Kwabben intrekken!” en alles.

Gedurende een uur was ik zo ongemakkelijk als de pest. Ik deed keihard mijn best om Èn mijn oefeningen goed te doen, Èn zoveel mogelijk buiten haar blikveld te blijven, waardoor mijn gewoonlijk leuke bodypumples veranderde in een herbeleving van al mijn LO-trauma’s samen. Ik beleefde er geen enkele fun aan, maar wilde weg. Weg van mijn bezweet voorhoofd en mijn rode wangen, weg van buikspieroefeningen en spierpijn, weg van T. die drie keer zo oud was als ikzelf en er nog steeds strakker uitzag dan ik ooit was en zou worden.

Na een marteling die maar bleef duren gingen we stretchen, en toen was het klaar.
T. kwam mijn richting uit, met nog steeds dezelfde arendsblik en het sluike zwarte haar dat nu toch hier en daar grijs begon te vertonen. Mijn adem stokte, zoals dat vroeger ook vaak ging. Deze keer liep ze helemaal langs me heen om haar matje te gaan wegleggen. Ze had me niet eens herkend.

Great.